Vrijheid

Deze maand is het thema van about:blank: 'Vrijheid'. Het moment is echter niet zo handig gekozen. Want na een week verkiezingsretoriek door de Partij voor de Vrijheid is dit begrip bij mij totaal geherdefinieerd. Vrijheid is tegenwoordig het verbieden van hoofddoeken en het standrechtelijk toepassen van knieschoten door straatcommando's. Vrijheid is voor de PVV wat democratie is voor de president van Wit-Rusland.

'Vrijheid is een geesteshouding, geen vrijgeleide' leert ons Jiddu Krishnamurti. Gelul uit de jaren 70 natuurlijk. Veel te moeilijk. Veel te diepzinnig. Kunnen we tegenwoordig niet mee uit de voeten.
Ja, de redactie van dit medium wil het natuurlijk over 'vrijheid' hebben vanwege al die bloggers die her en der in de wereld worden opgesloten. Geen idee hoe dat precies zit. Ver van mijn bed. Ze zullen wel te kritisch schrijven of zo. Na een week indoctrinatie door het duo Wilders en Fritsma ben ik geneigd te zeggen: héél goed! Moeten we hier in Nederland ook doen! Opsluiten die gasten. Scheelt een hoop flauwekul. Er wordt wat áfgeraaskald in het Nederlandse blogwezen. Moeten die mensen trouwens niet werken? We moeten de bloggificering van de samenleving tegengaan. Straks bestaat dit land alleen nog maar uit bloggers en twitteraars!

Achteraf bezien...

Uit het Parool van zaterdag 20 februari 2010, toen het optimisme nog hoogtij vierde...

Wat je al niet tegenkomt bij het dumpen van oude kranten.

Acute vormcrisis

Je moet er absoluut een type voor zijn. Ik ben dat niet.
Voor topsport.
Nog afgezien van het feit dat ik er al veel te oud voor ben.
Zelfs als laatbloeier ga ik dat niet redden.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat je als topsporter een monomaan karakter moet hebben. Je moet je gedurende lange tijd kunnen fixeren op één ding.
Ik zou me gaan vervelen. Ik heb afwisseling nodig. Op z'n minst zou ik de ene dag willen bobsleeën, de volgende ijshockeyen en na het eten misschien nog een halfuurtje langlaufen.
Met mijn conditie is dat geen realistische ambitie.
Nooit geweest trouwens.

Amsterdam is niet te redden

Ik kan u nu al zeggen dat het geen enkele zin heeft om op de anti-metropartij 'Red Amsterdam' te gaan stemmen. De Noord-Zuidlijn wordt namelijk gewoon afgebouwd. Pas als het halve Damrak inclusief de Bijenkorf instort gaat men zich misschien eens achter de oren krabben. Maar ook dan zal er vast wel weer een commissie komen die de verdere risico's beheersbaar acht. Het gaat immers niet alleen om de Noord-Zuidlijn, maar tevens om andere grote belangen en plannen.
Ga maar na. Waar gaat de Noord-Zuidlijn uiteindelijk naartoe? Naar de RAI. Waar ligt de RAI? Inderdaad, bij de toekomstige Zuidas. Als daar geen metroverbinding is wordt dit project nog veel minder interessant voor de investeerders dan het kennelijk nu al is.

De achterbank

De chauffeur: “In eerste instantie is het wel balen natuurlijk als zo'n kabinet valt. Je moet maar weer afwachten wat voor soort premier je straks dan weer in je wagen krijgt.
Maar aan de andere kant was ik ook wel een beetje uitgekeken op Balkenende. Het vertrouwen was weg, om zo te zeggen. Vannacht nog: om 12 uur belt hij van kom maar met die auto. Om 4 uur waren we nóg niet weg.

En áls we dan eindelijk een keertje op huis aan kunnen, moet ik de hele weg dat gejank vanaf de achterbank aanhoren.

Zo van: "Ja, en ik had nooit iets met die Bos moeten beginnen, dat zie je nou weer, je moet nooit op het uiterlijk afgaan, nu heb ik wéér mijn kabinet niet kunnen afmaken, had ik nou die baan in Brussel maar gepakt, Herman (van Rompuy, red.) is ondertussen lekker president van Europa en ik sta met lege handen, internationaal word ik nooit meer serieus genomen, die G20 kan ik nu ook wel verder vergeten. Mijn vrouw zei nog wat moet je dan ook in dat Afghanistan, maar het staat zo stoer en ik mocht bij Obi op bezoek, ik ben zielig, dus Joop (dat ben ik) laten we bidden..."

Ik zeg: "Ho, excellentie, u verwacht toch niet van mij dat ik hier midden op de A13 mijn handen over het stuur ga zitten vouwen en mijn ogen dichtdoe, of wel?"

Blunders en crashes

Mijn bioritme is behoorlijk verstoord de laatste dagen, want ik moet natuurlijk naar de Olympische Winterspelen in Vancouver kijken. Niet dat ik nu iemand ben die daar met alle geweld voor op wil blijven, maar telkens als ik op het punt sta om de televisie uit te schakelen laten ze iets sensationeels zien. En dan doel ik niet op de prestaties van de sporters, want die interesseren mij eigenlijk geen of nauwelijks bal.
Nee, het zijn de vele organisatorische blunders die mij aan het beeld gekluisterd houden.

De toon werd gezet toen al voor het officiële begin van de spelen een jonge rodelaar met zijn sleetje crashte en daarbij tragisch het leven liet. Daar zal ik natuurlijk geen grappen over maken. Anderzijds is het misschien niet echt verstandig het noodlot te tarten door met 140 kilometer per uur ruggelings op een gemodificeerde strijkplank naar beneden te scheuren.

De onbalans van Ghislaine en mij

In de zaterdagkrant van het Parool las ik dat Ghislaine Plag het discussieprogramma Rondom 10 gaat presenteren. Nou zoeken ze dat maar lekker uit bij de NCRV, ik kijk toch niet.
Maar wat me wél opviel was het grote spanningsveld tussen de voor- en achternaam van Ghislaine Plag. Het voelt niet lekker. Het is de climax en de anticlimax pal achter elkaar.

Nu zal Ghislaine het wellicht flauw van me vinden om een verhandeling te schrijven over haar naam, maar in het kader van het nieuwe fenomeen 'personal branding' ontkom je daar tegenwoordig gewoon niet aan, Ghislaine. Het is voor je eigen bestwil. Vraag maar aan het marketingvolkje.