Sorry Europa!

Geachte inwoners van Europa,

Bij deze wil ik mij alvast verontschuldigen voor hetgeen u straks als Nederlandse inzending op het songfestival te horen zult krijgen. Minstens 14 miljoen Nederlanders kunnen hier helemaal niets aan doen. De Tros heeft dit doorgedrukt.
Wat de Tros is, valt moeilijk uit te leggen. De Tros is naar eigen zeggen 'de Grootste Familie van Nederland' en vertegenwoordigt hiermee volgens anderen het zogenoemde 'klootjesvolk'.

De Tros heeft singer/songwriter Pierre Kartner gevraagd een liedje te schrijven. Dat werd een liedje van drie akkoorden. Meer kan Europa niet aan, zal de componist waarschijnlijk denken. Hij is er dan ook vast van overtuigd dat Nederland hiermee gaat winnen.
Nogmaals sorry.

Onsterfelijkheid

Onlangs besefte ik dat ik eigenlijk maar weinig weet van eerdere generaties in mijn familie. Daarin zal ik niet de enige zijn. Zodra je meer dan twee generaties teruggaat in de tijd weet je hooguit nog wat namen, maar verder weet je vrijwel niets van die mensen. Immers, in overgrote meerderheid bestaan onze voorouders uit eenvoudige boerenlullen die snel in het vergeetboek raken. Slechts enkelen van ons kunnen bogen op een bekende naam in de familiegeschiedenis. En zelfs dan is het nog een kwestie van geluk hebben, want ik denk niet dat de nazaten van Anton Mussert of Meinoud Marinus Rost van Tonningen erg opgetogen raken van hun illustere voorvaderen.

In oude schoenendozen vond ik een aantal sepia-kleurige foto-portretjes die stammen uit het begin van de twintigste eeuw. Het moesten familieleden van mij zijn, maar ik had geen flauw benul wie die mensen allemaal waren. Niemand had ooit de moeite genomen hun namen op de achterkant te schrijven. Degenen die het nog hadden kunnen weten zijn inmiddels ook allemaal al dood. Ik begon mij zorgen te maken over mijn eigen houdbaarheid door de eeuwen heen. Het zal toch niet zo zijn dat in het jaar 2150 geen hond meer weet wie ik was? Niet dat ik nu zo belangrijk wil zijn, maar het is toch een deprimerende gedachte dat iemand die het eventueel wil weten, daar nooit achter zou kunnen komen.

Pro-cyclische workout

Tijdens mijn workout van hedenmorgen stond ik een beetje glazig naar het betoog van Nout Wellink op televisie te staren. Het zweet liep mij daarbij in de nek, maar daar had Nout geen schuld aan.
Wel kreeg ik onverhoedse rillingen van woorden als 'pro-cyclisch'.
Dit vind ik toch altijd zo eigenaardig bij Nout: heel moeilijke woorden gebruiken, maar ondertussen nog niet eens behoorlijk de 'r' kunnen zeggen.
Een man in zijn positie zou zich toch een uurtje logopedie in de week moeten kunnen veroorloven.

De verhoren over de bankencrisis volg ik niet zo, moet ik bekennen. Ze zijn weliswaar openbaar, maar wat heb je aan openbaarheid als je niet snapt waarover ze het nu eigenlijk hebben?
De transparantie wordt nog verder belemmerd door het overdreven gebruik van Engelse termen. Let wel, geen jargon, maar heel gewone Nederlandse woorden die ineens in het Engels worden gezegd.
Boundaries in plaats van grenzen. Dat werk.
Zelf had ik bij nader inzien in dit stukje het woord workout niet moeten gebruiken, want dit ondergraaft mijn betoog.

Van wal steken

Het kost mij enige moeite weer van wal te steken. Bloggen doe je chronologisch, dus voor mijn gevoel moet ik eerst nog iets over mijn overleden moeder schrijven voordat ik mij weer kan bezighouden met de dingen van het doorgaande leven. Maar dat verhaal zit nog niet helemaal afgerond in mijn hoofd. Dus dat doe ik dan nog maar even niet.
Aan de andere kant voelt het heel raar om dan maar te gaan schrijven over de dagelijkse idioterie die ons passeert, want vergeleken bij de ernst van de dood kan het leven heel banaal zijn.

Zo zamelden wij met z'n allen via een grote televisie-actie tientallen miljoenen in voor de slachtoffers van de aardbeving in Haïti. Heel Nederland zag met verbijstering toe hoe de beruchte ex-bankier Dirk Scheringa deel uitmaakte van het telefoonteam. Niemand van de productie kwam kennelijk op het idee dat dit getuigde van een vergaande domheid. Dirk heeft zelf nog geld genoeg over om aan Haïti te geven, dat hoeft hij niet bij anderen te halen.

Even niet

Ik ben hier even niet. Ik moet voor mijn moeder zorgen. Voor het laatst, want zondagavond 10 januari is ze uiteindelijk toch overleden. Het lichtje is kalm en zachtjes uitgegaan. Haar geest was al eerder vertrokken is mijn vaste overtuiging. Haar leven leek op 't laatst niet meer dan een prachtig zandkasteel dat aan de vloedlijn staat en geleidelijk maar gestaag wegspoelt in de oneindigheid van de zee.
Bij elk verdriet dat telkens opwelt denk ik maar: ze is er nog, ze zit nog in mijn DNA. Ik weet nog niet of dat een troost zal blijken op de lange duur.

Later kom ik er vast nog wel op terug. Intussen staat het u natuurlijk vrij om in de reacties de boel nog een beetje gaande te houden hier.

Nog meer winter

Sneeuw zoals het hoort

Eindelijk weer eens een behoorlijke winter in Nederland. Tijd voor stevige wandelingen door sneeuw en natuur. Het fototoestel mee uiteraard. Friesland is in het wit nog mooier dan het normaal al is. Alles lijkt speciaal ingericht voor mooie plaatjes. Want zeg nu zelf, die rustieke houten hekken voor de weilanden hadden ze allang kunnen vervangen door strak metaal of gerecycled plastic. Ze hebben het niet gedaan, ze hebben alles zo gelaten als het was en hoort te zijn. En toen was er ook nog zon en mist...