In de biechtstoel

In de biechtstoel, zoals het altijd ging:

- Vader, ik heb zondige gedachten en verlangens.
- En welke mogen dat dan zijn, mijn zoon?
- Ik merk dat ik van mannen houd, maar ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik kan er nergens mee terecht.
- Maar dan kom je toch bij ons mijn zoon?
- Hoezo, bij ons, vader?
- Bij ons, bij de paters, in het klooster. Wij houden allemaal van onze lieve heer en van elkaar.
- Vindt de bisschop dat wel goed?
- De bisschop komt uit dezelfde rijke roomse traditie.
- Vindt de paus dat dan wel goed?
- Ook zijne heiligheid komt uit dezelfde rijke roomse traditie.
- Ik moet nog iets biechten vader...
- En dat is, mijn zoon?
- Ik val ook op jonge jongetjes.
- Maar dan ben je bij ons aan het juiste adres! Kom bij ons in het klooster en je bevindt je onder gelijkgestemden! Wij bestieren verscheidene welgevulde jongensinternaten.
- Is dit dan niet zondig vader?
- Welnee, mijn zoon. Zei Jezus niet al: laat de kinderkens tot mij komen?

Moralistische mobieltjes

Sinds een half jaar heb ik zo'n uiterst geavanceerde mobiele telefoon met aanraakscherm, waarop je allerlei handige programmaatjes kunt draaien. Nee, geen iPhone, daar ben ik niet rijk genoeg voor. Het is een HTC met Google Android als besturingssysteem. Een armeluis-iPhone, zeg maar.
Het ding is geweldig. Ik hoef mij nergens meer te vervelen. In wachtkamers, in het openbaar vervoer, op saaie verjaardagen, ik ga gewoon met mijn Android zitten twitteren, emailen of andere nuttige activiteiten doen.
Zo heb ik laatst in een ziekenhuiswachtkamer uit pure balorigheid alle barcodes van de aanwezige tijdschriften zitten scannen. Want dat kan een telefoon tegenwoordig ook, barcodes scannen. Of over het camerabeeld de te koop staande huizen projecteren. De mogelijkheden zijn eindeloos.
Wanneer er eens een keertje iemand belt, ervaar ik dat eigenlijk als bijzonder storend, want ik ben uiteraard met heel andere dingen bezig.

Betaald parkeren Nieuw-West was allang beklonken

Sorry, dit gaat weer over parkeren, maar het moet even. Gisteren werd mijn aandacht namelijk getrokken door een bericht in het Parool dat mijn vertrouwen in de oprechtheid van de lokale overheid weer danig aan het wankelen bracht. Wat is namelijk het geval?
In Stadsdeel Slotervaart gold sinds jaar en dag het volgende principe: zolang de bewoners er niet zelf om vragen, wordt in dit stadsdeel géén betaald parkeren ingevoerd. Eigenlijk heel democratisch dus.
Een tijdje geleden begonnen bewoners rond het station Lelylaan te vragen om betaald parkeren, want de parkeerdruk van 'vreemdparkeerders' nam onaanvaardbare vormen aan. Begrijpelijk.

Het stadsdeel greep deze kans aan om in een groot gebied betaald parkeren in te voeren. De burgers mochten nog even komen zeggen wat ze ervan vonden. Ze vonden het in meerderheid niks, maar het stadsdeel besloot democratisch dat er geen houden meer aan was. Het betaald parkeren werd ingevoerd.
De opluchting straalde bijna van de parkeermeters af: 'Ha, eindelijk mogen we ze laten betalen voor het parkeren! Nu tellen wij ook mee!'

Via het olievlekprincipe is het onafwendbaar dat straks in heel Slotervaart het betaald parkeren is ingevoerd. Het is alleen nog even wachten op voldoende parkeermeters. En daarna is heel Nieuw-West aan de beurt. Ach ja, we hebben er zelf om gevraagd, het is democratisch besloten.
Als burger leg je je er zuchtend bij neer. Zo gaan die dingen...

De vrouwelijke burgemeester

Het feministisch maandblad Opzij heeft een petitie online gezet waarin het oproept tot het benoemen van een vrouwelijke burgemeester in Amsterdam. Op zich zou dat best een goed idee kunnen zijn, ware het niet dat de kandidatenlijst van Opzij hier en daar de rillingen over de rug doet lopen.

Bovenaan staat bijvoorbeeld de wandelende theemuts Annemarie Jorritsma, de huidige burgermoeder van Almere. Toch zo langzamerhand wel berucht vanwege haar verregaande onnozelheid en incompetentie, zou ik zo zeggen. Wanneer je dan zo nodig een VVD-ster in die functie wilt, neem dan Erica Terpstra, dan valt er nog wat te lachen.

Guusje Terhorst wordt eveneens genoemd. Waren we in Amsterdam indertijd blij dat we van haar af waren, krijgen we haar weer opgedrongen via Opzij. Je zou bijna een petitie starten om Guusje Terhorst buiten de deur te houden. Nee, Amsterdam heeft het wel gehad met Guusje Terhorst, denk ik. Te bazig, te arrogant.

Nieuwe kauwgomballenautomaten

Amsterdam Slotervaart - Vorige week kreeg ik post van het stadsdeel Slotervaart. Dat is altijd linke soep, want meestal is zo'n brief de voorbode van veel ongemak. Dit keer was het echter een verheugend bericht. Het betaald parkeren in onze buurt was nogmaals uitgesteld wegens het niet leverbaar zijn van parkeermeters. Het wordt nu 1 juli.

Maar nóg verheugender was het feit dat we ultra-moderne parkeermeters zouden krijgen! Niet van die omgebouwde kauwgomballenautomaten waarover ik in december klaagde, nee, apparaten met een aanraakscherm! Tevens zouden de reeds geplaatste kauwgomballenautomaten worden verwijderd en eveneens worden vervangen door nieuwe.
Ik zou nu de illusie kunnen koesteren dat stadsdeelwethouder Paulus de Wilt mijn klachten van enkele maanden terug heeft gelezen en direct actie heeft ondernomen. Maar in het Parool van afgelopen zaterdag las ik dat de draaiknopautomaten in andere stadsdelen al langer een bron van ongenoegen waren.
In elk geval is de zaak nu hopelijk opgelost.
Tóch blijf ik nog wel met een paar vraagjes zitten...

Een zachte held

U moet mij weer eventjes excuseren. Ik kan hier niet voldoende aanwezig zijn. Vanmorgen vroeg om tien voor twee is namelijk mijn oude vader overleden. Dat is ook maar beter zo, het lichaam was op. Zijn benauwde longen klonken de afgelopen dag als een oude percolator. Gelukkig is hij tot vrijwel op het laatst helder genoeg gebleven om zich van onze aanwezigheid bewust te zijn.

Je wilt dan eigenlijk tegen hem zeggen hoe waardevol hij voor je in het leven is geweest, je wilt hem bedanken. Maar je kunt dat niet goed zeggen, je wilt hem immers niet zo direct confronteren met zijn naderende einde. Je verwacht dan elk moment dat hij zal zeggen: "Hoezo bedankt, ga ik dood dan?"
Hoewel je weet dat hij voor dergelijke spitsvondigheden al te ver heen is.

Morfine en kalmerende middelen hebben hem op het laatst 'comfortabel' gehouden. Hij is slapend de eeuwigheid in gegleden.
Ik heb er vrede mee, zonder mijn verdriet tekort te willen doen.

Vreemd genoeg is alles in de laatste dagen tot een definitieve afronding gekomen. De huur van zijn woning was opgezegd per 1 april, maandag is de kringloopwinkel de laatste spullen komen halen, in de nacht van dinsdag op woensdag heeft mijn vader zijn stoffelijke resten in handen gesteld van de Grote Vuilnisman.

Mij bleef niets anders over dan bij het ochtendkrieken de tekst voor zijn rouwkaart te schrijven:

Onder de oppervlakte

Toen mijn moeder op 10 januari overleed, was mijn vader een moment zeer geschrokken en verdrietig. Daarna leek de gebeurtenis weer weg te zakken in de duisternis van zijn dementie. Hij kwam er niet meer op terug.
We hadden getwijfeld of we het hem überhaupt zouden vertellen. Had zoiets zin bij iemand waarvan het kortetermijngeheugen niet meer functioneert, die na een paar minuten is vergeten wat hem daarvoor is overkomen?

Voor het personeel in het verpleeghuis was het moeilijk om de schijn op te houden. En voor jezelf voelt het ook niet lekker. Daarom besloten we het hem toch te vertellen.
In de maanden daarna bleek het gebeurde toch een rol te blijven spelen. Onder de oppervlakte. Hij was regelmatig verdrietig, maar wist niet waardoor. Daar is moeilijk mee om te gaan. Want wat is wijsheid in zo'n geval? Je kunt het verdriet ook niet telkens oprakelen en concreet maken door opnieuw te vertellen dat zijn vrouw dood is. Dan wordt het verdriet waarschijnlijk versterkt, terwijl hij steeds vergeet waarover hij verdriet heeft.