De stem van Tooske

Ik belde een verzekerings-maatschappij, want ik moest daar iemand spreken.
Over een kwestie.
Ik kreeg een stemcomputer aan de lijn.
De computer was zogezegd een vrouwtje, want de computer had een vrouwelijke stem.
Zwoel en toch zakelijk. Verleidelijk, maar toch op afstand.
Dit is volgens mij zorgvuldig uitgekiend en afgewogen.
Zo'n computervrouwtje wil namelijk direct allerlei privé-dingen van je weten, zoals je postcode en je huisnummer.
Dat ligt altijd gevoelig bij de klant.
Wanneer je daarbij als vrouwelijke computerstem niet de juiste toon weet te treffen, gaan de mannen aan de lijn zich meteen van alles in hun hoofd halen.
Gewend als zij zijn aan telefoonseks misschien.
Want zo zijn de mannen.
Niet ik, andere mannen, mannen in het algemeen.
Dus nee, het was gewoon 'om mij beter van dienst te kunnen zijn'.
In theorie kan dit nog steeds van alles betekenen, maar ik ben een realistisch mens.
Ik kreeg er al meteen de pest in.
Want ergens ben je dan tóch teleurgesteld.

Wrakken op het water

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Alweer enige tijd geleden plaatste fotograaf Thomas Schlijper op Amsterdam Centraal een foto van een fikse woonboot.
Je kunt hem live bewonderen in de Korte Prinsengracht.
De woonboot, niet Thomas.
Het was een nette woonboot, maar deze foto leidde al tot een hoog oplopende discussie over woonboten in de grachten.
Horen ze er wel of horen ze er niet?
De woonbootbewoners zélf vinden uiteraard van wel, maar de Vereniging Vrienden van de Amsterdamse Binnenstad niet.
En -toegegeven- dikwijls niet zonder reden.

Een feest met een beer

Ik was op een feest.
Bij een goed feest is van tevoren nagedacht over de vraag:
is het een dansfeest of is het een kletsfeest?
Allebei kan niet, althans niet in dezelfde ruimte en op hetzelfde moment.
Bij een dansfeest staat de muziek hard.
Bij een kletsfeest staat de muziek zacht.
Dit was geen goed feest.
We moesten kletsen bij keiharde muziek.

Noodgedwongen doe je mee met de gezelligheid.
Je tettert elkaar eens in de oren, je schreeuwt je keel eens schor, je spuugt elkaar beetje in 't gezicht, je wisselt onderling wat virussen uit.

Twee minuten Amsterdam

Gemaakt voor Amsterdam Centraal

Ongeveer dan: een paar willekeurige minuten Amsterdam, op een willekeurig punt, op een willekeurig tijdstip.
Gaan we vaker doen.
Dit keer: de Stadhouderskade bij het Leidseplein.

Een paar willekeurige minuten Amsterdam - Stadhouderskade door Arnoud de Jong op Vimeo.

Poort van West

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Soms vraag ik mezelf als burger wel eens af: zit ik nu gewoon niet op te letten of wordt iets me niet duidelijk genoeg verteld?
Het zal van allebei een beetje zijn, hoewel ik vind dat ik niet overal zelf achteraan hoef te zitten. We krijgen tegenwoordig al zóveel informatie over ons heen, dat het onmogelijk is om alles bij te houden.

Neem de informatie over het gebied rondom Station Lelylaan. Hiervoor zijn grootse plannen, waarvan de complete realisatie vele jaren zal gaan duren. Het is als inwoner van Slotervaart ondoenlijk om constant focus te houden op de voortgang van de ontwikkelingen.
Een goede voorlichting vanuit het Stadsdeel zou op gezette tijden wel zo netjes zijn. En dan niet alleen voor de direct omwonenden, maar voor iedereen in het stadsdeel.
Volgens mij kan het beter.

De kontkruipreflex

Geschreven voor weblogmagazine about:blank

Ik zei nog: doe het niet.
Maar de jury van de Dutch Bloggies heeft in haar (eigen)wijsheid besloten om tóch een 'blogger van het decennium' aan te wijzen.
Dat werd Dominique Weesie, de oprichter van GeenStijl.
Omdat het blog zo 'invloedrijk' is geweest voor de blogwereld in Nederland.
Invloedrijk was het absoluut.
Maar dan in negatieve zin.
Het imago van het bloggen in Nederland is door deze blogger van het decennium voorgoed verpest.

Waar het medium weblog bijvoorbeeld in de VS kon uitgroeien tot een serieus te nemen podium voor burgerjournalistiek, literatuur en debat, bestaat in Nederland bij het grote publiek het beeld dat bloggen iets is van treiterkoppen, sensatiezoekers en relschoppers.
In Amerika heb je de Huffington Post, in Nederland heb je GeenStijl.
Treuriger kan het verschil niet zijn.
Dat komt nooit meer goed.
Dank je wel, blogger van het decennium!

Het Konijnenparadijs

In de serie 'Spannende hobby's', deel 10

In het mooie dorpje Sloten (NH) woont iemand die heel erg veel van konijnen houdt.
Zo te zien.
Kosten noch moeite zijn gespaard om het de dieren naar de zin te maken.
Het ultieme speelparadijs voor konijnen is hier, gewoon in de voortuin.
Daar kan de vrije natuur niet eens aan tippen.

[Klik voor gehele afbeelding]