Gouden tijden voor deskundologen

Het zijn weer gouden tijden voor de deskundologen.
Dankzij Japan en dankzij Libië.
Ze zijn dezer dagen niet van de buis te branden.
Soms, nee, niet soms, mééstal vraag ik mij af of ze er wel écht zoveel verstand van hebben als ze pretenderen.

Misschien hebben sommigen vlak voor de uitzending nog eventjes snel de Wikipedia doorgenomen om te kijken hoe het ook alweer zat met die kernreactoren, die tsunami's, die Japanners en die Khadaffi (Kadhafi, Kaddafi, Khaddafi, Qadhafi, Gaddafi of Gadaffi, dat verschilt per deskundige).

Professor Gary op Twitter

Professor Gary uit Virginia volgt zo te zien bijna iederéén op Twitter.

[Klik voor gehele afbeelding]

Ik ken die hele professor Gary niet. Hij mij ook niet, denk ik.
Dat is toch een beetje de makken met die social media, sommige mensen zitten wel héél ver weg in mijn 'six degrees of separation'.

Klantvriendelijkheid op de tram

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Even afreageren...
Over het algemeen ben ik best te spreken over de klantvriendelijkheid van het trampersoneel.
Het komt regelmatig voor dat er nog even op mij wordt gewacht als ik in de verte aan kom rennen.
Mijn groet wordt in de regel vriendelijk beantwoord.
Men heeft op mijn verjaardag zelfs een keer voor mij gezongen met de hele tram.

Des te schrijnender is het wanneer je merkt dat één enkele trambestuurder het zorgvuldig door zijn collega's opgebouwde klantvriendelijkheidsimago weer onderuit probeert te halen.
Die rotte appel op de tram is de bestuurder van lijn 1, wagen 2040, die mij heden, op woensdag 16 maart om 13.55 uur oppikte van de halte Johan Huizingalaan.
Ik noem hem maar even expliciet, anders moeten zijn collega's lijden onder de gevolgen van zijn onbeschofte gedrag.

Een hele geruststelling

[Klik voor gehele afbeelding]

Want dáár zat iedereen natuurlijk nog het meeste over in...

Bron: NOS Nieuws.

Een kruidenier als kinderrechter

Misschien ligt het genuanceerder, maar zoals het tot mij kwam is het een eigenaardig verhaal.
Dinsdagavond zag ik een bijna ontluisterend te noemen documentaire over het werk van de kinderrechter.
Verschillende zaken met evenzoveel verschillende kinderen passeerden de revue.
Eén van die zaken kwam onmiddellijk in de clinch te liggen met mijn rechtvaardigheidsgevoel.

Loze beloftes rond de Lelylaan

Geschreven voor Amsterdam Centraal

'Nieuw-West' was de pakkende naam van het mooie informatiekrantje dat ik vorige maand van het stadsdeel in de bus kreeg.
Kleurig, maar ook niet te glossy. Precies goed.
Op de voorpagina juichte ons stadsdeel: 'Lelylaan, van snelweg tot stadsstraat'.
Het bijbehorende artikel ging over de komende werkzaamheden rondom het station Lelylaan en de Cornelis Lelylaan, die daar onderdoor loopt.

Gretig begon ik het stuk te lezen, want die snelweg dwars door de stad (70 km per uur) is mij al veel langer een doorn in het oog.
Toen ik het artikel uit had bleef ik achter met een ietwat teleurgesteld gevoel.
En veel vragen. Ik aarzel ze te stellen. Want straks krijg ik weer van de wethouder op mijn donder, wegens 'gezeur'.
Maar ik doe het lekker toch...

Wikipedia

Geschreven voor online weblogmagazine about:blank

Zoals bijna elke blogger verkeer ik regelmatig op Wikipedia.
Het is mooi dat deze online encyclopedie er is.
Het is eveneens mooi dat er mensen zijn die er geheel vrijwillig en belangeloos aan willen bijdragen.
Daar profiteer ik toch maar mooi van.

Maar de beheerders van Wikipedia zijn volgens mij vaak ontzettende zeikerds.
Sorry dat ik het zeg.
Dikwijls zie je namelijk allerlei aantekeningen in de tekst staan.
Betuttelende aantekeningen.
Dan is het weer niet goed of het deugt niet.