Er viel mij vandaag een eigenaardig zinnetje op in de Volkskrant. Het is een citaat van Paul Schnabel, directeur van het Sociaal Plan Bureau.
"Als we over ouderen praten, komen snel onderwerpen als gratis openbaar vervoer boven. In werkelijkheid beschikken de meeste ouderen gewoon over een auto en gemiddeld 100.000 euro op de bank. Het is voor het eerst in de geschiedenis dat de oudste generatie van ons land ook de rijkste is."
Ik krijg meteen de neiging om hier het gironummer van mijn bejaarde ouders te vermelden. Dit om de heer Schnabel in de gelegenheid te stellen hun saldo ruimhartig in overeenstemming met zijn beweringen te brengen. Ik constateer namelijk dat mijn ouders dusdanig ver onder dat gemiddelde zitten, dat alle andere bejaarden in Nederland minstens miljonair moeten zijn.SchnabelenLees verder...
De belastingopgave. Het is je reinste strafwerk en je moet er meestal nog voor betalen ook. En zelfs als je wat terugkrijgt is zo'n bedrag veelal de ellende niet waard. Elk jaar zie ik er als een berg tegenop, want ik moet niet alleen mijn eigen opgave doen, maar ook die van mijn ouders. Die rusten lekker op hun hoogbejaarde lauweren, terwijl ze gedurende het belastingjaar alles wegmaken wat ik nou net voor die opgave nodig heb. Tijdens het verbeten zoeken naar jaaroverzichten en bonnen in kastjes, laden, bureautjes en naaimandjes, moet ik mijn vloeken binnensmonds houden, anders raakt mijn moeder overstuur.
En dat terwijl de Belastingdienst al die dingen allang weet! Want wanneer ik eens een postje vergeet, komen ze prompt met een correctie. Altijd in hun eigen voordeel natuurlijk.
Menig Nederlander zal dan ook met grote voldoening hebben kennisgenomen van de recente problemen bij de Belastingdienst. Ze trekken het niet! Ha, dat zal ze leren! Nu weten ze eens wat het is!
Maar het leedvermaak was van korte duur, want de Belastingdienst zet problemen nu eenmaal altijd recht over de ruggen van de belastingbetalers.StrafexercitieLees verder...
Ik heb het een tijdje voor me uitgeschoven, maar ik ga die Barack Obama toch maar eens bestuderen. De Nederlandse pers is zo lovend over hem, hij is zo'n inspirerende man, hij heeft zoveel charisma! In de VS weet hij hele stadions vol te kletsen. In nieuwsflitsen op de journaals zag ik telkens alleen maar een slungelige man met grote oren en dunne lippen voorbij komen, met oneliners over hoop, saamhorigheid, verandering en 'yes we can'.
Mooi en prijzenswaardig natuurlijk, maar toch niet direct de taal die mij als nuchtere Nederlander op de sofa doet dansen van enthousiasme.
Dat hoef ik sowieso thuis niet te flikken, want mijn vrouw is zuinig op haar spullen.Obama in de gloria!Lees verder...
Gisteravond organiseerde Amsterdam Centraal het discussieprogramma Amsterdam Centraal Live in het Parool Theater te Amsterdam. Gasten waren wethouder Tjeerd Herrema van Verkeer en Vervoer en bekroond stadsdeelraadslid Michèl Tromp (VVD) van stadsdeel Geuzenveld-Slotermeer.
Ik mocht ook een kunstje doen, namelijk het voordragen van onderstaand stukje klein proza. (Een audioversie van dit verhaal is beschikbaar in de Mediatheek.)
Op een bedrijventerrein in Amsterdam-West staat De Bunker, de extra beveiligde rechtbank. Daar berecht men onze zwaarste criminelen, zoals de Maffia in het algemeen en Willem Holleeder in het bijzonder.
Precies tegenover De Bunker verkoopt een autodealer wanstaltig grote Amerikaanse auto's.
Zoals de Hummer in het algemeen en de verlengde Hummer in het bijzonder.
Dat kan geen toeval zijn, denk ik dan. De Bunker en de dealer hebben waarschijnlijk dezelfde klantenkring.Alle tijdLees verder...
Vandaag zag ik een overeenkomst tussen Geert Wilders en de Hamas in de Gaza strook. Dat zal hij niet leuk vinden, want hij is heftig pro-Israël. Dat vind ik zelf ook niet leuk, want ik wil het niet over die man hebben. Maar het moet nu maar even. Het is voor de goede zaak.
De overeenkomst was de volgende: je doet iets waarvan je weet dat het heftige en buitenproportionele reacties gaat opleveren. Zoals het maken van een film die de Islam beledigt of het afschieten van raketten op het zuiden van Israël.
Het is vechten tegen de bierkaai, maar toch doe je het. Je vindt dat de andere partij onderdrukt en terroriseert, maar toch doe je het. Je geeft de tegenstander een excuus om jou te grazen te nemen, maar toch doe je het.
Vanaf de andere kant bekeken is er eveneens geen enkele rechtvaardiging te bedenken. Als beledigde moslim kun je natuurlijk gewoon je schouders ophalen over dat kleine keffertje in het parlement van een landje waarvan je niet eens weet waar het ligt. Maar ja, je kunt je niet laten piepelen door die gast, anders is het einde zoek.
Als premier van de machtige staat Israël kun je ook iets verstandigers verzinnen dan het afknallen van meer dan tachtig burgers omdat je twintig raketten om je oren krijgt. Waar je het in alle eerlijkheid trouwens zelf naar hebt gemaakt. Maar ja, je kunt je natuurlijk niet laten piepelen door die gasten, anders is het einde zoek.PiepelenLees verder...
Het weblog Verbal Jam bestaat sinds 10 oktober 2001.
De naam van het blog refereert aan een verbale jam-sessie.
Er staan inmiddels duizenden artikelen, foto's, video's en audio-producties in. Bij elkaar zóveel vertier, dat het een wonder mag heten dat er nog geen vermakelijkheidsbelasting over wordt geheven.
Er viel mij vandaag een eigenaardig zinnetje op in de Volkskrant. Het is een citaat van Paul Schnabel, directeur van het Sociaal Plan Bureau.
