Politieke hersenverweking

Om toppoliticus te kunnen worden moet er beslist een steekje aan je los zijn. Dit blijkt dezer dagen weer met Ariel Sharon. Vorige week kreeg hij een lichte beroerte. Een normáál mens pikt de waarschuwing op en gaat dan acuut heel rustig aan doen. Zeker op 77-jarig leeftijd. Je neemt op z'n minst de gelegenheid te baat om je een paar weekjes te laten vertroetelen door fijne verpleegsters. Zo niet Sharon, die stond na twee dagen alweer buiten het hospitaal om zijn kabinet te roepen.

Woensdagavond kreeg Sharon een zware hersenbloeding. Waarschijnlijk door de bloedverdunners die hij innam vanwege de eerdere beroerte. Drie operaties moesten eraan te pas komen om de bloeding te stelpen en de druk in de hersenen te verminderen. De artsen houden hem een tijdje in een kunstmatig coma, anders gaat hij meteen weer meteen drie keer de wereld rondbellen om machtspolitiek te bedrijven en Palestijnen te pesten.

Sharon is niet de enige in de wereldpolitiek met een dusdanige chronische egovergroting dat hij denkt dat hij onsterfelijk is. Wij herinneren ons nog Boris Jeltsin, die met een lam hart en in een permanente staat van laveloosheid niet van het politiek toneel te schoppen was. Tony Blair kreeg hartritmestoornissen. Echte mensen moeten dan voorlopig even niet aan werken denken, maar Tony staat een etmaal later alweer in 'the Commons' met de Tories te bekvechten.

Ook Chinese leiders zijn in dat opzicht berucht. Tot op extreem hoge leeftijd maken zij de dienst uit in het Permanent Comité van de Communistische Partij, totdat iemand er bij toeval achter komt dat de voorzitter al drie weken dood in z'n stoel hangt.

Zelfs bij onze eigen Balkenende kunnen wij ons afvragen of hij wel geheel en al geestelijk gezond is. Ga maar na hoeveel schimpscheuten en vernederingen hij al jarenlang, dag in dag uit, over zich heen krijgt. Er is geen premier te noemen die zó dikwijls het mikpunt is geweest van hoon en spotternij.
Het lijkt hem niet te deren, als een slecht geprogrammeerde robot werpt hij tegen: "Het gaat tenslotte om de inhoud, daarover geen misverstand!"
Een normaal mens had zich allang voor de trein geworpen of was op z'n minst geëmigreerd naar de verre Fiji-eilanden.

Sharon wordt nooit meer de oude, voorspellen deskundigen. Wij moeten echter niet raar opkijken wanneer straks een kwijlende oude dwaas in een gepantserde rolstoel een verkiezingsoptocht aanvoert. Hij leidt de aanhangers van zijn nieuwe partij naar de massabijeenkomst op het Rabinplein in Tel Aviv. In zijn mollige knuistjes klemt hij een 'Get well soon!'-kaart. Met speekselbelletjes in de mondhoeken wauwelt hij nauwelijks verstaanbaar: 'Kadima...', 'Voorwaarts...'
Want wat moet er zonder hem van de wereld terechtkomen?

Tags:
hersenbloeding israel leeftijd politici politiek sharon

Geef een reactie: