doe meer met vet!

Zaterdag 22 November 2003 in categorie Klein Proza

Zij stuurde aan iedereen in haar adresboek een e-mail die glunderde van trots. Zij moest het de wereld vertellen. Want het was precies een jaar geleden dat de dokter nog als enige oplossing voor haar overgewicht de plaatsing van een maagband zag. Dàt was de calorie die de weegschaal deed overkoken! Zij dwong zichzelf in een regime van gezond eten en fanatiek sporten. De plicht veranderde al rap in puur genieten, want het hielp!
Triomfantelijk meldt zij nu dat zij 43 kilo is afgevallen, haar kledingmaat is gekrompen van 56 naar 42 en dat zelfs haar schoenen nu een maatje kleiner mogen. Voorwaar, dat geeft de burger moed.

Zelf doe ik dagelijks een rustig drafje door het park, want ik pas wel op om niet teveel te overdrijven. Ik word echter aan alle kanten ingehaald door mensen die dat wèl doen. Men zwoegt wat af om al die overtollige kilo's kwijt te raken. En dat klinkt niet gezond, kan ik u zeggen.
Na verloop van tijd begin je te herkennen wie je van achteren nadert. Je hoort het aan de ademhaling en de tred. Zo is daar het rochelende rund, even later gevolgd door de fluitende museumstoomtram. Of het enigszins flappend geluid van het dunne meisje met de grote boezem dat met x-benen loopt.

Ik stond vroeger regelmatig met een corpulente buurman in de lift. Hij droeg een trainingspak en had een handdoek om zijn nek. Hij maakte de indruk dat hij op pad was geweest met het voornemen er in een half uurtje even gauw vijf kilo af te werken. Zijn ademhaling klonk als een antiquarisch luchtbedpompje. Het zweet stroomde in bergbeekjes van zijn zorgwekkend paars aangelopen hoofd. De bril met goudkleurig montuur was beslagen. Onwillekeurig keek ik naar beneden of zich op de vloer wellicht een plasje vormde. Zo meed ik tevens zijn aanblik, want in het onbarmhartig licht van de tl-buizen leek zijn toestand nog een graadje ernstiger.
Op zeker moment kregen wij nieuwe, moderne liften met een spiegelwand erin. De confrontatie met zichzelf zal buurman tot inkeer hebben gebracht. Ik zie hem nooit meer in de hoedanigheid van paarse natte dweil.

Wanneer ik zelf zo quasi sportief door het park hobbel heb ik gelegenheid om na te denken. Dit gaat mij goed af, waarschijnlijk omdat mijn hersens dan meer zuurstof krijgen dan gewoonlijk.
Eerst wacht ik tot het dunne meisje met de grote boezem uit het zicht is. Dan kan ik mij namelijk weer richten op de hogere hersenfuncties.
Vervolgens bedenk ik: dat overtollig vet van ons, dat is eigenlijk allemaal biomassa! We kunnen het veel nuttiger verbranden dan we nu doen. Met fitnessapparatuur kunnen we tegelijk stroom opwekken en die toevoeren aan het elektriciteitsnet. Hardlopers kunnen zich verdienstelijk maken in grote tredmolenparken. Energiebedrijven komen met een nieuw product: sportstroom.
Zo oogt dat fysiek geploeter direct een stuk minder treurig en zinloos, want iedereen beseft dat onderwijl toch mooi flink wat huishoudens van elektriciteit worden voorzien.
verschenen in nieuwsbrief nr 132 van het literair tijdschrift OpSpraak

№ 09