De statistiek van het winden laten

Mijn vrouw was een boek* over ruiken aan het lezen.
Daaruit had zij het volgende op te merken:
'Weet je dat een mens gemiddeld zo'n 12 tot 25 scheten per dag laat?'

Ik wist dat niet.
Het was slechts een vermoeden.
Het lijkt me daarom nuttig hier even bij stil te staan.

Het betekent namelijk dat ook allerlei hoogwaardigheidsbekleders, die zichzelf altijd zo keurig voordoen, 12 tot 25 scheten per dag laten.
Waarschijnlijk in het geniep.

De prijs van de roem

Nog even over die uitvaart van Mulisch.
Sorry.
Maar dergelijke toestanden zetten mij altijd aan het denken en het afvragen.
Want het was natuurlijk niet zomaar een begrafenis.
Hoe pakken ze dat aan?
Huren ze daar een evenementenbureau voor in?
Ja, ik roep maar wat, ik weet het tenslotte niet.
Of heeft een begrafenisonderneming zelf al die expertise in huis?

Als dode beroemdheid ben je sowieso goed de pineut, lijkt mij, qua kosten.
Want het afhuren van zo'n Stadsschouwburg tikt lekker aan. Nou zal Harry niet armlastig zijn geweest, maar als kind zie je de erfenis verdampen waar je bij staat.

Trippen tijdens het tandenpoetsen

Al een paar jaar circuleert het bericht dat je door het snuiven van Paradontax tandpasta lekker gaat hallucineren. Ik had dit even gemist, want sinds de jaren zeventig houd ik de laatste ontwikkelingen op het gebied van geestverruimende middelen niet meer zo bij.
Mijn vrouw en ik gebruiken het al jaren, maar wij hebben in de badkamer tijdens het tandenpoetsen eigenlijk nooit allerhande prettige neveneffecten mogen ervaren. Althans niet van de Paradontax.

Over mokkels en medicijnen

Al eerder heb ik Nederland ingelicht over mijn aanzienlijk te hoge cholesterol.
Ik kan nu triomfantelijk melden dat het niveau spectaculair gedaald is.
Zelfs dermate spectaculair dat ik nu bijna geen cholesterolniveau meer over heb.

Vandaag was ik weer bij de zogeheten lipidenpoli. Dat is de speciale polikliniek ter bestrijding van de overtollige vetten in ons bloed. Om de drie maanden mag ik daar even buurten bij een steevast lieftallige interniste in opleiding.

Ze leren blijkbaar snel, want het is elke keer weer een andere mevrouw.
Ja, inderdaad, dat viel mij dus ook op: altijd een vrouw.
Behalve op kennis en vaardigheden zijn de dames duidelijk geselecteerd op -laat ik zeggen- een uiterst representatief voorkomen. Platvloers samengevat: blonde stoten of anderzins lekkere mokkels.
U merkt, ik dwaal direct af.

Het bedrog met de melk en de mandarijnen

Ongeveer tot de jaren zestig van de vorige eeuw bestonden er nog melkboeren. 
Op het laatst wilden zij netjes 'melkmannen' worden genoemd, maar toen was het ook gauw met ze gedaan.
Deze melkboeren (ja, boer of man, het maakt nou toch niet meer uit) verkochten tevens losse melk.
Met een litermaat werd de melk uit een melkbus geschept en in het meegebrachte pannetje van de consument gegoten.

Sommige melkboeren verdunden de melk met water. Om stiekem meer centjes te verdienen. 
Wanneer de melkboer het al te bont maakte zag de melk er zelfs blauwig uit.
Dit kwam zijn reputatie niet ten goede. 
Iedereen sprak er schande van.

Ik word een ouwe lul (2)

Terwijl ik mijn lunch wegkauwde staarde ik naar het boterkuipje van Becel.
Op dat kuipje las ik een oproep mijn hartleeftijd te berekenen op hartleeftijd.nl.
Hééé, dáár was ik wel eens benieuwd naar.

Na de lunch haastte ik mij naar de betreffende site. Daar werd mij door Becel het hemd van het lijf gevraagd.
Ik werd zogezegd virtueel ontkleed.
Net een echte dokter.
Ik voelde als het ware het koude schijfje van de stethoscoop tussen mijn schouderbladen.
Van de weeromstuit begon ik al diep te zuchten.

Acute vormcrisis

Je moet er absoluut een type voor zijn. Ik ben dat niet.
Voor topsport.
Nog afgezien van het feit dat ik er al veel te oud voor ben.
Zelfs als laatbloeier ga ik dat niet redden.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat je als topsporter een monomaan karakter moet hebben. Je moet je gedurende lange tijd kunnen fixeren op één ding.
Ik zou me gaan vervelen. Ik heb afwisseling nodig. Op z'n minst zou ik de ene dag willen bobsleeën, de volgende ijshockeyen en na het eten misschien nog een halfuurtje langlaufen.
Met mijn conditie is dat geen realistische ambitie.
Nooit geweest trouwens.