Dieptepunt

Kiezers stemmen op de wind.
De wind die uit een bepaalde hoek waait.
Bij de PvdA proberen ze tegen die wind in te pissen.
Tegen alle natuurwetten in heeft men dit door Mariëtte Hamer willen laten doen.
Tot mislukken gedoemd.

In de peilingen staat de partij nu op een historisch dieptepunt.
Dertien zetels.

Acht jaar Verbal Jam!

Vandaag moet er natuurlijk even stilgestaan worden bij de achtste verjaardag van dit weblog.
Acht jaar stukjes schrijven. Helemaal gratis.
Daar zou meneer Buma een voorbeeld aan kunnen nemen.
Meneer Buma wilde deze week namelijk geld gaan graaien bij webloggers die af en toe een Youtubefilmpje op hun website onderbrengen.
Dat onzalige idee is al rap weer ingetrokken vanwege massale protesten.

Waarom moet er altijd overal geld aan worden verdiend?
En dan liefst nog onmatig veel geld?
Er zijn namelijk miljoenen mensen op deze wereld die de producten van hun creativiteit gratis delen met anderen.
Gewoon, omdat ze het doen voor hun plezier.
Waarom moeten juist muzikanten gigantisch binnenlopen van een enkel hitje dat meestal nog half is gejat van Bach, Mozart of een andere oude componist?
Alles op dat gebied is namelijk al een keer gedaan, daar ben ik van overtuigd.

Een gevoel van treurige armoedigheid

Mijn ouders zitten allebei in hetzelfde verpleeghuis.
Op verschillende afdelingen, dat wel.
Het is er niet slecht, maar nog niet zo modern dat de cliënten al over een eigen kamer beschikken.
Hierdoor hebben ze geen enkele privacy. Geen plek voor zichzelf, behalve een bed met een prikbord erboven.
Voor wat foto's en ansichtkaarten.
Ze hebben ook nog een afsluitbare kledingkast en een nachtkastje.
Dat was het dan wel.

Iedereen heeft behoefte aan wat persoonlijk ruimte.
Een plek waar je ongestoord jezelf kunt zijn.
Of wat er van dat 'zelf' nog over is.
In elk geval een plek waar je desnoods onbespied in je neus kunt peuteren of aan je kont kunt krabben.
Het zijn tenslotte de kleine geneugten die 't 'm doen in het leven.
In een nog niet aan 'de moderne eisen' aangepast verpleeghuis moet je die missen.

Dieren tegenwoordig minder slim?

Zijn de dieren van tegenwoordig nou minder slim, of vergis ik me? Zijn ze door inteelt dusdanig teruggevallen in intelligentie, dat het bijvoorbeeld niet meer de moeite waard is om er televisieseries over te maken?
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik er niet meer zo op let. Maar het laatste slimme dier dat ik tijdens het zappen voorbij heb zien komen was geloof ik Commissaris Rex.

Vroeger had je uiterst snuggere dieren, die ook qua ethisch besef soms ver boven de mensen in hun omgeving uitstaken. Zij wisten altijd feilloos goed van kwaad van onderscheiden en de boeven eruit te pikken.

Mijn eerste kennismaking met een intellectueel hoogstaand dier was op de lagere school, waar de oude meester Ruys ons voorlas uit Snuf de Hond. Van het verhaal herinner ik me niets meer, maar ik weet wel dat Snuf zo'n beetje onze enige dierlijke verzetsheld uit de Tweede Wereldoorlog is geweest.
Opmerkelijk genoeg was Snuf een Duitse herder, maar hij verloochende zijn afkomst en kwam in opstand tegen het Nazi-bewind.
Er waren dus ook nog goede Duitsers in die tijd!

Namens de Raad van Bestuur

Anderhalve week geleden was mijn moeder jarig. Zij werd 85.
Op dit moment zit zij in een verpleeghuis, want door bloedvatschade in de hersenen heeft zij last van wanen en hallucinaties.
Niettemin kun je gelukkig nog best goed met haar praten. Alleen moet je af en toe uitleggen wat er wel en niet klopt aan de dingen die ze vertelt.
Ze denkt bijvoorbeeld dat er voortdurend over haar wordt geroddeld. Maar haar medebewoners zijn veel te dement om te roddelen, die roepen maar wat.
Ze denkt ook regelmatig dat ze in een donkere kelder is gezet. Dat levert de nodige angsten op, die ik dan ook weer terug moet brengen tot aanvaardbare proporties.

De dag voor haar verjaardag vroeg ik aan de leidinggevende van de afdeling wat de gewoonte was bij verjaardagen.
Deden ze er nog wat aan?
Dat lieten ze geheel aan de familie over.
Werd er getrakteerd?
Dat lieten ze geheel aan de familie over.
Werd haar stoel nog versierd, hingen ze nog slingers op?
"Nee, kom zeg, slingers zijn voor kinderen, daar heb ik (!) toch zo'n hekel aan!" sprak de leidinggevende met afkeer in haar stem.
Ik dacht: Dat wordt geen taart voor jullie, morgen.
De familie heeft hier namelijk meteen geen zin meer in.
We hebben mijn moeder een paar uur meegenomen naar het huis van mijn zuster, waar volop taart en slingers aanwezig waren.

Opnieuw opstarten

Het was half tien in de morgen.
Iemand belde mij voor een afspraak.
Ik moest even mijn agenda checken.
Dankzij de vooruitgang heb ik niet meer zo'n handig beduimeld boekje, maar een online agenda.

Stom genoeg stond op dat moment mijn computer uit.
Ik was gedwongen om tegen de beller te zeggen:
"Is het goed als ik je hier vanmiddag over terugbel?"
Want voor je een Windows computer aan de gang hebt, ben je een halve dag verder, dat weten wij allemaal.
De computer heeft namelijk de eerste uren helemaal geen tijd voor jou!
Eerst moet hij van alles voor zichzelf gaan doen!

Drie buurmeisjesvrouwen

Er was een blaadje uit een notitieblok gescheurd.
Maar eerst was er een mededeling op geschreven.
Door 1, maar námens 3 buurmeisjesvrouwen.
Volgens mij zijn het studentes die een flat delen.
Op warme dagen heb ik ze wel eens met (en door) een wit wijntje op het balkon zien zitten giebelen.
Het blaadje was naast de deur van onze gemeenschappelijke fietsenstalling gehangen.

Kort samengevat luidde de mededeling:
'Onze Johnny Loco fiets (roze) is uit de stalling gestolen/verwijderd.'
(Hun buren wilden ze blijkbaar niet direct van diefstal beschuldigen).
Ik kan er natuurlijk onder schrijven: It wasn't me.
Maar daar hebben ze zo weinig aan.
Ik kan ze ook troost bieden. De gebeurtenis in een ander perspectief plaatsen.