Dinsdag 16 Juli 2002 in categorie Satire
Gáát
u hier maar eens
Tijdloos Lezen! Ik zal u vertellen waarom.
Het is weer komkommertijd! Dat betekent dat menig medium slechts door één redacteur wordt bemenst. Die neemt de honneurs waar voor de collega's, de vakantielijders. Hijzelf gaat toch niet, omdat hij net in scheiding ligt. Of iets anders onbenulligs...
U merkt het zelf: véél komt er in de zomerperiode niet uit de redactielokalen. De televisie is het ergst. Die gaat
herhalen!.
Al die detective-series waarbij we dader allang kennen en waarvan de inspecteur zélf inmiddels al in z'n graf ligt. U weet welke morsige figuur ik nu bedoel.
En dan ook nog eens stug volharden in dat irritante patroon van meerdere vervolg-delen. Wéér een week wachten!
Wat doet zo'n inspecteur trouwens de rest van de week? Een beetje uit z'n speurneus zitten vreten? Geen wonder dat de criminaliteit...
Ik leef me weer teveel in geloof ik. In elk geval is het knap ouderwets in deze tijd van snelle media om te moeten wachten op het vervolg.
Films zijn ook een uitkomst in tv-komkommerland. Films die we zó zat zijn dat zelfs de videotheek ze niet meer heeft. Nooit gedacht dat zelfs Eddy Murphy me zaggerijnig kon krijgen.
Wat ik helemáál niet snap is dat iedereen telkens weer naar die Tour de France gaat zitten kijken! Die herhalen ze nou al meer dan honderd jaar geloof ik! Wimbledon idem dito.
Er klopt iets niet aan deze observatie, maar 'k zie zo gauw niet wat. Laat maar zitten. Het goede nieuws is dat ze de Tour de France dit jaar voor het laatst herhalen, want Mart Smeets heeft nu eindelijk zelf een fiets.
De krant herhaalt nooit. Die verzint desnoods letterlijk elke dag wat nieuws. Want dàt zou u niet pikken, elke dag dezelfde krant in de bus. Waarom doet u dat dan wèl bij de tv? Jahaaa, dit zet u ineens aan het denken, hè? Geef maar toe!
Laat ik dus ook maar eens lamlendig doen en hier eveneens komkommertijd instellen. Ik maak het niet te gek, eerst maar eens een komkommerdagje op proef. Gaat u maar een herhaling lezen. Er staat hier genoeg om de hele tv-, radio- en krantenkomkommertijd door te komen!
Verbal Jam: de voordeligste manier van vakantie houden!
Dinsdag 16 Juli 2002 in categorie Politiek & Maatschappij
Gáát
u hier maar eens
Tijdloos Lezen! Ik zal u vertellen waarom.
Het is weer komkommertijd! Dat betekent dat menig medium slechts door één redacteur wordt bemenst. Die neemt de honneurs waar voor de collega's, de vakantielijders. Hijzelf gaat toch niet, omdat hij net in scheiding ligt. Of iets anders onbenulligs...
U merkt het zelf: véél komt er in de zomerperiode niet uit de redactielokalen. De televisie is het ergst. Die gaat
herhalen!.
Al die detective-series waarbij we dader allang kennen en waarvan de inspecteur zélf inmiddels al in z'n graf ligt. U weet welke morsige figuur ik nu bedoel.
En dan ook nog eens stug volharden in dat irritante patroon van meerdere vervolg-delen. Wéér een week wachten!
Wat doet zo'n inspecteur trouwens de rest van de week? Een beetje uit z'n speurneus zitten vreten? Geen wonder dat de criminaliteit...
Ik leef me weer teveel in geloof ik. In elk geval is het knap ouderwets in deze tijd van snelle media om te moeten wachten op het vervolg.
Films zijn ook een uitkomst in tv-komkommerland. Films die we zó zat zijn dat zelfs de videotheek ze niet meer heeft. Nooit gedacht dat zelfs Eddy Murphy me zaggerijnig kon krijgen.
Wat ik helemáál niet snap is dat iedereen telkens weer naar die Tour de France gaat zitten kijken! Die herhalen ze nou al meer dan honderd jaar geloof ik! Wimbledon idem dito.
Er klopt iets niet aan deze observatie, maar 'k zie zo gauw niet wat. Laat maar zitten. Het goede nieuws is dat ze de Tour de France dit jaar voor het laatst herhalen, want Mart Smeets heeft nu eindelijk zelf een fiets.
De krant herhaalt nooit. Die verzint desnoods letterlijk elke dag wat nieuws. Want dàt zou u niet pikken, elke dag dezelfde krant in de bus. Waarom doet u dat dan wèl bij de tv? Jahaaa, dit zet u ineens aan het denken, hè? Geef maar toe!
Laat ik dus ook maar eens lamlendig doen en hier eveneens komkommertijd instellen. Ik maak het niet te gek, eerst maar eens een komkommerdagje op proef. Gaat u maar een herhaling lezen. Er staat hier genoeg om de hele tv-, radio- en krantenkomkommertijd door te komen!
Verbal Jam: de voordeligste manier van vakantie houden!
Maandag 15 Juli 2002 in categorie Technologie
De harddisk van 't schootcomputertje kreeg vandaag plotseling koorts. Aan het klappertanden te horen tenminste. Vervolgens raakte hij in coma. Gelukkig kon ik nog net zijn belangrijkste bezittingen veilig stellen, maar helaas zal ik de komende dagen wel weer bezig zijn een harddisk-transplantatie uit te voeren.
Het versleten orgaan is inmiddels uitgenomen, nu nog op zoek naar een geschikte donordisk.
Tussen de bedrijven door werk ik ook verder aan mijn nucleaire site, maar u moet maar efkes geduld met mij hebben wat schrijfsels betreft. Want met deze anderhalf jaar oude harddisk van een dure Toshiba ben ik dus mooi het schip in gegaan...
Zondag 14 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Mijn grootvader was meubelmaker, en een goede ook. Nog dagelijks geniet ik bewonderend van de producten van zijn vakmanschap.
Het bewonderend genieten beperkt zich niet tot de producten van opa. Ik heb dat in het algeméén, ik krijg er een enorme kick van wanneer ik mensen meemaak die 'met gouden handjes of hersentjes' in een oogwenk allerlei mooie dingen tot stand of ten gehore brengen. Je hebt dat op alle gebieden, vul zelf maar in, u kent ze ook.
Afgelopen vrijdag mocht ik genieten van een 'masterclass Verbal Jam omzetten naar Nucleus' door Xiffy. Ik heb ademloos zitten toekijken hoe hij met het grootste gemak (vooralsnog delen van) Verbal Jam vertaalde naar Nucleus. Ondertussen kon ik niets anders doen dan krampachtig trachten te volgen, te plaatsen, te begrijpen, te overzien wat deze digitale meestermeubelmaker tevoorschijn toverde.
Gottogod: ik wist nooit dat mijn hersentjes zich zo klein behuisd konden voelen. Ik probeer alles te doorgronden, maar kom vooralsnog niet verder dan doormodderen.
Ik zit nog steeds met grote help-vraagtekens in de ogen en lijk wel een kind dat een paar vrachtwagens legostenen over zich uit gestort heeft gekregen met de opdracht een filiaal van Legoland te bouwen.
U begrijpt: ik ben er nog lang niet. Het gaat nog wel even duren voordat u een nucleaire versie van Verbal Jam online ziet. Ik ben maar een simpel schrijverke...
Donderdag 11 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Wanneer Verbal Jam er morgen eventueel uit ligt is dat niets om u ongerust over te maken. Dan zijn Xiffy en ik aan het experimenteren met omrommelen van deze site. Want morgen hebben wij deo volente een omrommelmeeting.
Dit wil echter nog niet zeggen dat er direct van alles verandert, we gaan eerst een paar zaken testen.
Vandaag is er overigens ook nog wat geprutst achter de schermen: update vriendjespolitiek en meer columns bij Tijdloos Lezen in confortabel afdrukformaat gezet.
Naarmate de afdag vorderde kwam ik er weer enigszins bovenop.
Met die 'off-day' valt het dus nu wel weer 'may'.
Donderdag 11 Juli 2002 in categorie Lijf en ledematen
Soms heeft een mens wel eens zo'n totale 'off-day'. Daar moet je dan gewoon aan toegeven. Ik neem onverbiddellijk een 'day-off'. Want ik moet leren hard te zijn voor mezelf. Niet meteen toegeven aan de Calvinistische neiging toch door te zetten.
Ik merkte het al toen ik opstond vanmorgen. Ik dacht direct: dit had ik niet moeten doen. Meteen rechtsomkeert maken, voordat je met jezelf wordt geconfronteerd in de spiegel. Want als je het eenmaal zó ver laat komen ben je minstens een wéék uit de running.
Dus ik zou zeggen beste medeburgers: u bekijkt het maar vandaag. I'm off.
Woensdag 10 Juli 2002 in categorie Satire
Hij was natuurlijk een complete idioot om daar voor paal te gaan zitten, maar er zijn van die dagen dat ik hem wel begrijp, die Simon.
Hij leefde pakweg vier eeuwen voor Christus in Syrië. Op een dag ging hij nabij de plaats Aleppo op een hoge paal zitten en kwam daar niet meer vanaf. Het Guinness Book of Records bestond nog niet, dus er is bij mijn weten niet gedocumenteerd of, en zo ja wanneer, hij er weer afkwam. Het waarschijnlijkst lijkt mij dat hij op zekere dag gewoon als een dood vogeltje naarbeneden kwakte.
Maar ook zonder Guinness is hij beroemd geworden, want hij ging de geschiedenis in als Simon de Styliet, ook wel Simeon Stylitus genoemd, de pilaarheilige.
Vanaf zijn paal bezag hij de mensheid en haar kleine onbeduidendheid. En zoiets geeft je toch een andere kijk op de dingen. Dus verplaats ik mij wel eens in zijn positie, figuurlijk dan en niet te lang, want ik heb hoogtevrees.
Dan zie ik iemand voor de vraag komen te staan: Wat is beter? Miskend of ongetalenteerd? Normaal kan een mens dan behoorlijk aan het dubben slaan, maar vanuit het standpunt van Simon wordt alles eenvoudig betrekkelijk, of betrekkelijk eenvoudig.
De vraag impliceert de hang naar erkenning, beroemdheid wellicht. Beroemdheid is gerelateerd aan hetgeen maatschappelijk belangrijk wordt gevonden. Prachtig componeren en pianospelen is algemeen erkend als belangrijke reden tot beroemdheid. Prachtig paleizen bouwen van luciferhoutjes al een stuk minder, hoewel daar wellicht net zoveel talent voor nodig is als voor pianospelen of behendig tegen een balletje trappen. Of voor paalzitten, om nog iets anders willekeurigs te noemen...
Beroemdheid zijn niet degenen die op listige wijze beroemd zijn gemáákt. Laat daarover geen verwarring ontstaan. Menige televisie-'beroemdheid' heeft het hoog in de bol, maar over honderd jaar kent niemand hem of haar meer.
Al die opgehemelde voetbalsterren zullen eveneens nimmer de Simon-status bereiken. Zelfs de keepers niet, al zouden ze hun hele leven tussen twee palen blijven staan. D'r óp moet je, Grim, niet d'r tussen!
Met Simon wordt alles simpel. Net zo simpel als hij zelf was. Iemand klaagde tegenslag te hebben bij het bedenken van de eerste zin voor een verhaal. Geen probleem voor de kluizenaar op de paal. Hij kent er vele, maar kwam tot de slotsom dat, in tegenstelling tot hetgeen literaire redacteuren beweren, een eerste zin totaal niet belangrijk is. Daar wordt je toch niks wijzer van. De tweede zin, die bepaalt of je een boek naar je zin hebt.
Let bijvoorbeeld op de volgende twee zinnen aan het begin van een verhaal en zie welke er nu werkelijk toe doet:
"Zijn adem stokte toen hij met trillende vingers in de vochtige gleuf tastte, welke een ongekende zachtheid verborg."
Dan nu de tweede:
"Misnoegd moest hij constateren dat de een of andere idioot de brievenbus vol water had gegoten en dat de laatste lichting als een papperige brei bovenin dreef."
Zeg nu zelf: daar ga je toch je boekenbon niet aan besteden?
Mijzelf nog steeds als Simon op de paal verbeeldend hoor ik iemand van beneden roepen: "Hoe weet ik wie mijn vrienden zijn?"
Op zo'n paal heb je weinig vertier, behalve de kraaien van je af te slaan, dus liet Simon de vragenstellers nog wel eens wat uitweiden omtrent de context van de vraag. Daarom tetterde hij naar beneden: "Hoezo dat, mijn vriend?"
De man antwoordde met een zekere wanhoop in zijn stem dat hij altijd voor iedereen klaarstond, dat hij hen overlaadde met aandacht en cadeaus, maar dat hij uiteindelijk toch altijd weer alleen stond.
Nou wordt het oppassen, dacht Simon, want dergelijke lieden had hij wel vaker bij de hand gehad. De hunkering naar erkenning deed hen soms maanden onderaan zijn paal rondhangen. Zelfs het feit dat het daar een drabbige beerput was van Simons uitwerpselen, fluimen en neusvuil schrikte hen niet af. Lijdzaam en gedwee ondergingen zij deze biologisch gekweekte zegeningen die Simon noodgedwongen over hen uitstortte. Hij was immers een pilaarheilige?
Enfin, terug naar de vraag.
Simon antwoordde: "Uw vrienden herkent u wanneer u eerst de vijand in uzelf tot vriend hebt gemaakt!"
"Wablief???"
Shit, deze was niet al te snugger! Snel iets anders bedenken!
"Uw ware vrienden zijn in de nood nabij, maar doorgaans op gepaste afstand!"
De arme man bleef echter glazig omhoog staren...
Simon vloekte binnensmonds iets van 'godgloeiende tering... enzovoort', maar hernam zichzelf tot op zekere hoogte.
"Dat wil zeggen: Niet te klef worden dus, lul!!"
Peinzend sjokte de man terug de woestijn in en begon daar te roepen. Om zijn moeder hoogstwaarschijnlijk.
Die is inderdaad ver heen, concludeerde Simon. Echter, het volgende moment kastijdde de heilige Styliet zijn rug met het lijk van een raaf, omdat hij inzag dat er feitelijk weinig verschil was tussen een verknipte paalzitter en een roepende in de woestijn. Bestraffend sprak Simon zichzelf daarom toe: "Ga je nu niet teveel boven iedereen verheven voelen, want zelf kun je ook geen kant uit. Behalve naar beneden dan. De stront in..."
Ongetwijfeld ziet u al de moraal van dit verhaal: de dwaasheid kan ons nog veel wijsheid leren, zolang men zijn evenwicht weet te bewaren althans.
