pesten

Zaterdag 15 Maart 2003 in categorie Gozertje

Die zus van mijn vriendje Ahmed is echt een vreselijk stom wijf. Dat vindt Ahmed zelf ook, want ze zit altijd te doen of ze z'n moeder is. Zo'n soort zus dus. Ze is pas zestien ofzo. En lelijk dat ze is! Ze heeft een bolle kop, haar op d'r armen, een beetje een snor en echt een belachelijk grote bril. En een hoofddoek.
Maar ineens liep ze ook met zo'n lap voor haar gezicht. Ahmed zei dat ze dat op televisie had gezien. Over dat gedoe met die meisjes die die school niet meer in mochten. Dat vond ik dan toch wel weer slim van haar, want zo hoef je dus lekker niet naar school.
Ahmed vond het echt beláchelijk! Ik moest hem beloven aan niemand te vertellen dat ze zijn zus was. Nou, dat weet de hele straat toch al. In elk geval wilde hij daar niet meer bijhoren.

Ahmed was er echt een beetje droevig van, dat zijn zus er nu zo bijliep. Hij schaamde zich rot. Ik probeerde een beetje op te vrolijken door te zeggen dat hij dan niet meer de hele dag tegen die rotkop aan hoefde te kijken. Ikzelf vind het eigenlijk wel een vooruitgang! Maar het blijft een bezopen gezicht bij haar. De ene helft van haar gezicht is nou een bril en de andere helft een gordijn.

We kregen samen zin om haar te pesten. Ik kreeg een goed idee. We gingen naar de Scheltema en vroegen daar of ze ook folders hadden voor gordijnen. Dan kon ze iets leuks uitzoeken. Eerst vertrouwde die man het niet. Of mijn moeder zelf niet kon komen. Ahmed zei: het is voor mijn zuster. Ik zei: en die kan op dit moment niet echt over straat.

Wat voor gordijnen, vroeg de man van de winkel. Ja, eh, daarom moeten we nou juist folders halen. Om te weten wat voor gordijnen er allemaal zijn. Aardige man, die Scheltema. We kregen zelfs folders mee voor rolgordijnen. Hij zei dat hij ze desnoods ook thuis kon komen ophangen. Ahmed en ik durfden elkaar niet aan te kijken toen hij dat zei. Anders hadden we natuurlijk vreselijk moeten lachen. Dat deden we buiten wel. Ahmed werd weer helemaal vrolijk.

Ahmed z'n zus niet. Die begon meteen te meppen toen we haar die gordijnenfolders gaven. Ik zei nog: "Ze worden gratis gemaakt, staat hier..."
Het werd nog een hele rel, jongen. Achteraf hoorde ik dat Ahmed vreselijk op z'n donder had gekregen. En natuurlijk kwam z'n vader weer bij mijn vader aan de deur staan schreeuwen. Ik moest van m'n vader mijn excuus aanbieden en zo. Belachelijk gewoon. Daar moest ik me niet mee bemoeien en pesten mocht niet en dit en dat... Nou ja, wéér straf dus! Terwijl ik godverdomme van de week ook al heb zitten schrijven! Ik mag toch wel een mening hebben?
"Laat dat nou maar aan grote mensen over, die mening", zei m'n vader. Ja, rot op zeg! Dat ken ik, die meningen van hem. Hij zegt zelf ook altijd dat hij die dingen voor je gezicht idioot vindt. Ik ben later maar naar mijn oom gegaan. Die is zelf Marokkaan. Die kon er wel om lachen. En die heeft ook niet van die bezopen ideeën om je voor straf te laten schrijven. Mijn neefjes krijgen gewoon een hengst voor hun kop als ze iets doen wat mijn oom niet bevalt. Die zijn dan tenminste in één keer van het gedonder af. Maar ik ben altijd nog uren bezig... pesten

gozertje

Vrijdag 14 Maart 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname

Vandaag ben ik bezig geweest dat hok van gozertje op te knappen. Het is nog niet geheel klaar, maar meneer is zo welwillend geweest om eindelijk weer eens een nieuw verhaaltje te schrijven.

gozertje

de boswandeling

Vrijdag 14 Maart 2003 in categorie Gozertje

Ik zat met mijn moeder en mijn oma en opa bij het bosrestaurant. Daar is ook een speeltuin. Maar na een kwartier had ik het wel gezien met die kutspeeltuin. Allemaal van dat kleine grut met hun moeders eromheen. Dan mag de Engelse wip niet te hoog en de draaimolen niet te hard. En dat ene kleine lulletje vóór je durft dan precies ineens niet van de glijbaan af. Dan wil die janker weer terug dat laddertje af. Schiet niet op dus.
"Gaan jullie dan maar een stukje wandelen," zei mijn moeder tegen mijn opa en mij, "lekker mannen onder elkaar..."

Dus wij braaf een stukkie wandelen. Mijn opa moet van mijn oma de rollator gebruiken, want hij is al een paar keer gevallen. Eén keer heeft mijn vader hem toen nog in z'n eigen tuin uit de heg moeten trekken. Daar lag hij toen helemaal in en hij kon er zelf niet meer uitkomen.
Maar eigenlijk heeft mijn opa helemaal geen zin in die rollator, want hij vindt dat hij dan voor lul loopt. Dat is ook zo, maar dat zeg ik maar niet. Hij heeft al genoeg met mijn oma te stellen af en toe.

Mijn opa is al heel oud. Hij praat tegenwoordig vooral nog over vroeger. Dat vind ik wel mooi, want zo hoor je nog eens wat. We kwamen ineens bij een stuk waar een heleboel paardendrollen op het pad lagen. Van die grote, ronde bruine ballen. Nog lekker vers en wel. Sommige rookten zelfs nog.
"Paardenvijgen," zei mijn opa. "Toen ik zo oud was als jij lagen die overál op straat. Want toen deden ze nog alles met paarden in plaats van auto's... En als we dan buiten speelden gooiden we die naar elkaars kop."
Ja hoor! Dát geloof ik! Een beetje met je klauwen in de paardenstront zitten graaien zeker! Dacht het niet dus! Ik zei dus ook dat ie niet moest denken dat ik achterlijk was en dat ie mij alles kon wijsmaken.

Ik was al een stukje doorgelopen, want het ging mij veel te langzaam. Daar lag nog meer van die paardenstront. Ik draaide mij om om dat te vertellen, maar toen zag ik dat die ouwe bij de vorige paardendrollen al moeilijk stond te bukken en dus wèl mooi zo'n vette bal oppakte! En voor ik het wist kreeg ik die nog naar mijn kop gegooid ook! Gelukkig kan hij niet meer ver gooien, dus die drol kwam met een pisboogje vijf meter voor z'n rollator terecht.
Toen heb ik er zelf ook maar eentje opgepakt en naar hém toegegooid. Expres mis natuurlijk, anders krijg ik last met mijn moeder.

"Ga maar wèl effe je handen wassen in de sloot, anders krijg ik straks van je oma om m'n donder..."
"En jij dan? vroeg ik.
"Ik veeg het wel aan m'n broek af. Ik kan niet bukken bij die sloot."
Ik heb het maar zo opgelost dat ik voorzichtig een paar handjes slootwater naar hem toe gedragen heb. Want mijn opa heeft nogal eens de gewoonte mij over m'n kop te aaien. En dan is ie die paardenvijgen natuurlijk allang weer vergeten.

Na een tijdje zijn we teruggegaan, want hij kreeg moeie voeten.
"Hebben jullie het leuk gehad?" vroeg mijn oma.
"Ja, hoor, gaat wel..." zei ik toen maar een beetje vaag.
"Ik kan wel merken dat jullie lekker buiten zijn geweest. Jullie ruiken helemaal naar de natuur!"
Achter haar rug stond mijn opa een beetje komische bekken tegen me te trekken. "Ja, lekker fris hè?"
"Er staat nog wat appeltaart van je," zei m'n moeder tegen opa.
"O ja." En dan propt ie gatverdamme dus rustig met z'n gore handen dat stuk taart naarbinnen. Daar zit ie totáál niet mee. de boswandeling

de vierde macht

Donderdag 13 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Uit de affaire rond het echtpaar De Roy van Zuydewijn blijkt weer eens hoe 'de vierde macht' bij tijd en wijle onbekommerd en ongecontroleerd z'n gang kan gaan. Voor wie heeft zitten snurken tijdens de staatsinrichtingsles: met de vierde macht wordt het ambtenarenapparaat aangeduid. In onze rechtsstaat bestaan er drie officiële machten, te weten de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht. Ambtenaren zijn officieel ondergeschikt en verantwoording schuldig aan die drie machten. Zij zijn de werkbijen, koken plannen voor en regelen vrijwel alles dat op overheidsgebied geregeld moet worden. Zij zijn een officieuze machtsfactor van formaat en daarmee dus die 'vierde macht'. Wanneer de politieke bazen de zaken onvoldoende controleren ontstaan er nogal eens affaires, zoals nu ook met het Kabinet der Koningin en de AIVD. Maar ook bij diverse parlementaire enquêtes heeft het volk met toenemende verbijstering kunnen waarnemen hoe de ene na de andere hoge ambtenaar onbekommerd z'n eigen koers had gevaren.

arrogantie
Natuurlijk gaat het meestal ook wel gewoon zoals het hoort. Ambtenaren die hun werk integer doen zullen rekening houden met wat de politieke baas ervan vindt en zijn/haar kennis in dienst stellen van de maatschappij. Er is daarentegen ook nog steeds een grote groep ambtenaren die zich een bepaald air van gewichtigheid aanmeet. Het gedrag doet zich op alle niveaus voor. De walm van arrogantie hangt te vaak boven commissies en loketten. Deze ambtenaren voelen zich verheven boven de gewone burger, stellen zich paternalistisch en soms zelfs regelrecht autoritair op.

ronkende namen
Het begint al met de naamgeving van functies en afdelingen. Het kan niet anders of deze namen zijn domweg bedoeld om de burger te intimideren en zijn plaats te wijzen. Neem de ambtelijke baas van een ministerie. Waarom moet hij of zij zo nodig 'Directeur Generaal' worden genoemd wanneer er gewoon 'algemeen directeur' wordt bedoeld? Waarom moeten bepaalde afdelingen van een ministerie ronkend van gewichtigheid 'Directoraat Generaal' heten? Wij hebben geen flauw idee wat het betekent, maar het klinkt wel héél belangrijk en hoog. Wij kruipen als nederige onderdanen bij voorbaat in onze schulp. Zelfs de wc heet daar waarschijnlijk zoiets als 'Directoraat Generaal Sanitaire Voorzieningen'...

kerkhof
Bent u wel eens gehoord door een of andere commissie? De huurcommissie bijvoorbeeld? Soms houdt deze zitting op een wat sjofele locatie, maar op de deur staat wel 'Directoraat Generaal Volkshuisvesting'. U mag plaatsnemen achter een heel klein tafeltje met een lullig stoeltje. Op meer dan twintig meter afstand zit vóór u een soort bloedraad, liefst nog op een verhoging, achter een lange tafel. U wordt uit de hoogte en van verre streng toegesproken.
In Amsterdam heb ik het een waarnemend voorzitter van een huurcommissie, een zekere heer P. van de Kerkhof, wel bijzonder bont zien maken. Wat deze man zich veroorloofde aan intimiderend en autoritair gedrag tegenover klagende huurders tart elke beschrijving. Deze ambtenaar wist zonder de minste moeite alle schijn van onpartijdigheid te vermijden en liet welhaast onverbloemd blijken aan de kant van de verhuurders te staan. Menig door hem geschoffeerde huurder zal in gedachten hebben gewenst dat deze bruut zijn eigen naam eens eer aan zou gaan doen. Een duidelijk geval van een ambtenaar die op z'n zachts gezegd uit het oog was verloren voor wie hij werkte en wie uiteindelijk zijn salaris betaalde.

zwaar voorwerp
En zo kent iedereen waarschijnlijk wel eigen voorbeelden. Zoals een bevoogdende houding bij de Sociale Dienst. Een knulletje of grietje, amper droog achter de oren, verliest de juiste verhoudingen uit het oog en permitteert zich om een oudere bijstandstrekker de les te lezen op een toon waar de honden geen brood van lusten. Nog heel scherp staat mij in dit verband de prachtige en onthullende documentaire uit 1986 op het netvlies, over de Gemeentelijke Sociale Dienst te Leiden, van Maarten Schmidt en Thomas Doebele. Hopelijk is er sinds die tijd wat verbeterd, maar ik vrees van niet. Hevig ontsteld en verbijsterd constateert men bij de Sociale Dienst dat er af en toe een zwaar voorwerp door het loket vliegt. Nooit goed te praten, maar let dan óók even op het bloed onder de nagels van de cliënt.

afschaffen
Vanuit dit soort arrogantie van de macht, met name de niet al te nauwgezet gecontroleerde macht, is het dus allerminst verwonderlijk dat de kwestie De Roy van Zuydewijn inmiddels politiek verantwoordelijke bewindslieden uit heden en verleden danig in verlegenheid brengt. Kennelijk is men bij het Kabinet der Koningin letterlijk met een grote dosis hovaardij enige doopcelen gaan lichten. Dit alles in de veronderstelling dat ze hoog genoeg in de pikorde zaten om van alles op hun eigen houtaine houtje te kunnen regelen. Demissionair premier Balkenende heeft sinds het kamerdebat van gistermiddag ongetwijfeld zware kramp in de bilspieren. Want zelden heb ik een minister-president zo schaamteloos zijn kont om de waarheid heen zien manoeuvreren. Die heeft zondag nog heel wat uit te leggen aan onze lieve heer.
Hoe de zaak ook verder afloopt, laten we in elk geval die belachelijke archaïsche naam van 'Kabinet der Koningin' afschaffen. Het is maar gewoon een secretariaat tenslotte.

de vierde macht

De Vierde Macht

Donderdag 13 Maart 2003 in categorie Royalty, Politiek & Maatschappij

Uit de affaire rond het echtpaar De Roy van Zuydewijn blijkt weer eens hoe 'de vierde macht' bij tijd en wijle onbekommerd en ongecontroleerd z'n gang kan gaan. Voor wie heeft zitten snurken tijdens de staatsinrichtingsles: met de vierde macht wordt het ambtenarenapparaat aangeduid. In onze rechtsstaat bestaan er drie officiële machten, te weten de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht. Ambtenaren zijn officieel ondergeschikt en verantwoording schuldig aan die drie machten. Zij zijn de werkbijen, koken plannen voor en regelen vrijwel alles dat op overheidsgebied geregeld moet worden. Zij zijn een officieuze machtsfactor van formaat en daarmee dus die 'vierde macht'. Wanneer de politieke bazen de zaken onvoldoende controleren ontstaan er nogal eens affaires, zoals nu ook met het Kabinet der Koningin en de AIVD. Maar ook bij diverse parlementaire enquêtes heeft het volk met toenemende verbijstering kunnen waarnemen hoe de ene na de andere hoge ambtenaar onbekommerd z'n eigen koers had gevaren.

arrogantie
Natuurlijk gaat het meestal ook wel gewoon zoals het hoort. Ambtenaren die hun werk integer doen zullen rekening houden met wat de politieke baas ervan vindt en zijn/haar kennis in dienst stellen van de maatschappij. Er is daarentegen ook nog steeds een grote groep ambtenaren die zich een bepaald air van gewichtigheid aanmeet. Het gedrag doet zich op alle niveaus voor. De walm van arrogantie hangt te vaak boven commissies en loketten. Deze ambtenaren voelen zich verheven boven de gewone burger, stellen zich paternalistisch en soms zelfs regelrecht autoritair op.

ronkende namen
Het begint al met de naamgeving van functies en afdelingen. Het kan niet anders of deze namen zijn domweg bedoeld om de burger te intimideren en zijn plaats te wijzen. Neem de ambtelijke baas van een ministerie. Waarom moet hij of zij zo nodig 'Directeur Generaal' worden genoemd wanneer er gewoon 'algemeen directeur' wordt bedoeld? Waarom moeten bepaalde afdelingen van een ministerie ronkend van gewichtigheid 'Directoraat Generaal' heten? Wij hebben geen flauw idee wat het betekent, maar het klinkt wel héél belangrijk en hoog. Wij kruipen als nederige onderdanen bij voorbaat in onze schulp. Zelfs de wc heet daar waarschijnlijk zoiets als 'Directoraat Generaal Sanitaire Voorzieningen'...

kerkhof
Bent u wel eens gehoord door een of andere commissie? De huurcommissie bijvoorbeeld? Soms houdt deze zitting op een wat sjofele locatie, maar op de deur staat wel 'Directoraat Generaal Volkshuisvesting'. U mag plaatsnemen achter een heel klein tafeltje met een lullig stoeltje. Op meer dan twintig meter afstand zit vóór u een soort bloedraad, liefst nog op een verhoging, achter een lange tafel. U wordt uit de hoogte en van verre streng toegesproken.
In Amsterdam heb ik het een waarnemend voorzitter van een huurcommissie, een zekere heer P. van de Kerkhof, wel bijzonder bont zien maken. Wat deze man zich veroorloofde aan intimiderend en autoritair gedrag tegenover klagende huurders tart elke beschrijving. Deze ambtenaar wist zonder de minste moeite alle schijn van onpartijdigheid te vermijden en liet welhaast onverbloemd blijken aan de kant van de verhuurders te staan. Menig door hem geschoffeerde huurder zal in gedachten hebben gewenst dat deze bruut zijn eigen naam eens eer aan zou gaan doen. Een duidelijk geval van een ambtenaar die op z'n zachts gezegd uit het oog was verloren voor wie hij werkte en wie uiteindelijk zijn salaris betaalde.

zwaar voorwerp
En zo kent iedereen waarschijnlijk wel eigen voorbeelden. Zoals een bevoogdende houding bij de Sociale Dienst. Een knulletje of grietje, amper droog achter de oren, verliest de juiste verhoudingen uit het oog en permitteert zich om een oudere bijstandstrekker de les te lezen op een toon waar de honden geen brood van lusten. Nog heel scherp staat mij in dit verband de prachtige en onthullende documentaire uit 1986 op het netvlies, over de Gemeentelijke Sociale Dienst te Leiden, van Maarten Schmidt en Thomas Doebele. Hopelijk is er sinds die tijd wat verbeterd, maar ik vrees van niet. Hevig ontsteld en verbijsterd constateert men bij de Sociale Dienst dat er af en toe een zwaar voorwerp door het loket vliegt. Nooit goed te praten, maar let dan óók even op het bloed onder de nagels van de cliënt.

afschaffen
Vanuit dit soort arrogantie van de macht, met name de niet al te nauwgezet gecontroleerde macht, is het dus allerminst verwonderlijk dat de kwestie De Roy van Zuydewijn inmiddels politiek verantwoordelijke bewindslieden uit heden en verleden danig in verlegenheid brengt. Kennelijk is men bij het Kabinet der Koningin letterlijk met een grote dosis hovaardij enige doopcelen gaan lichten. Dit alles in de veronderstelling dat ze hoog genoeg in de pikorde zaten om van alles op hun eigen houtaine houtje te kunnen regelen. Demissionair premier Balkenende heeft sinds het kamerdebat van gistermiddag ongetwijfeld zware kramp in de bilspieren. Want zelden heb ik een minister-president zo schaamteloos zijn kont om de waarheid heen zien manoeuvreren. Die heeft zondag nog heel wat uit te leggen aan onze lieve heer.
Hoe de zaak ook verder afloopt, laten we in elk geval die belachelijke archaïsche naam van 'Kabinet der Koningin' afschaffen. Het is maar gewoon een secretariaat tenslotte.

De Vierde Macht

spelfout

Woensdag 12 Maart 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen

Dat is toch altijd zó oppassen, hè? Een ander spelfouten verwijten en dan zelf ook de mist in gaan. Het overkomt vandaag Mark Deuze in een stukje op het Volkskrantweblog.

Citaat:
Een pakket anti-virus software van het merk Norton (maker: Symantec) wordt via email aangeprijst met de kop: "Breaking News: PC's Under Attack By Al-Quida" - zie (de spelfout en) het gebruik van een typische nieuwsstijl.

Mark, het voltooid deelwoord van 'aanprijzen' is 'aangeprezen'. Zéker als je voor de Volkskrant werkt.

spelfout

politiebericht

Dinsdag 11 Maart 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen

Hier volgt een politiebericht. In de middag van woensdag zesentwintig februari 2003 even na 16:00 uur, werd in de takken van een wilgenboom langs het wandelpad aan de zuidzijde van het Nieuwe Meer in het Amsterdamse Bos het levenloze lichaam aangetroffen van een tot nu toe onbekende eend. Gezien de verregaande staat van ontbinding moet het lichaam reeds geruime tijd in de wilgen hebben gehangen. Een misdrijf wordt niet uitgesloten. Eenieder die inlichtingen kan verschaffen omtrent de identiteit van deze eend, wordt verzocht contact op te nemen met de gemeentepolitie van Amsterdam, telefoon...

<%image(dode_eenddetail.jpg|200|297|copyright: 2003, verbal jam)%>
"Ik ken maar één eend die ik wel eens in een boom heb zien klimmen!"
"Precies: Donald Duck!"
"Tjesus zeg! Donald Duck overleden!"
"Misschien wel vermoord!"
"He had it coming, zeggen de Amerikanen dan altijd. Met dat irritante gekwaak van 'm!"
"Nou, het kan ook gewoon een ongeluk geweest zijn natuurlijk. Hoe oud was ie al niet?"
"Typisch iets voor hem om dan tóch nog in een boom te willen klimmen."
"En er dan niet meer uit te kunnen..."
"Geen Kwik, Kwek of Kwak in de buurt natuurlijk om hem te redden..."
"We gaan maar eens bellen dan, hè?"
"Het zou natuurlijk ook Guus Geluk kunnen zijn. Who finally ran out of luck, zoals de Amerikanen dan ook weer altijd zeggen..."
"Nah, heb jij Guus Geluk wel eens in een boom zien klimmen? Nee, het is definitely Donald Duck!"
"Arme oom Donald..."

politiebericht