Vrijdag 03 Oktober 2003 in categorie Even afreageren
Ik kreeg een brief van Jan Jaap de Graeff. Die is nét drie dagen directeur van de Vereniging Natuurmonumenten en komt mij nù al lastig vallen! Hij vroeg of ik lid wilde worden.
Ja, hoor eens Jan Jaap, dat gedonder moet ik niet! Aan mijn lijf geen polonaise! Hoe kom jij aan mijn adres? Ik wil helemaal niks met jou te maken hebben! Straks word ik nog opgepakt vanwege banden met een terroristische organisatie! Want alles dat maar een beetje met dierenliefde en milieu kan worden geassocieerd zit tegenwoordig meteen in de verdachtenbank. Dus ik houd mij voorlopig even verre van dit soort clubs.
Lees verder...
Donderdag 02 Oktober 2003 in categorie Sport, Verhelderende Gesprekken
“Ja hoor es effe hier, nou ga ik ook effe me mening geve, ja? Nou zitte ze al de hele week te mediamasturbeere over dat feit of dierenaktiviste eigelek terroriste zijn. Dat is natuurlijk grote onzin! En dat vint die minster Donner ook. Hij heb gelijk, die man. We moete met ze alle niet gaan overdrijfe natuurlijk! As je nie eens meer een paar van die nertse mag vrijlate of die fokkers een beetje mag opfokke... En wat van die vrachtwages in de hens steke moet af en toe óók kunne, toch? Anders zijn we in dit land wel een stelletje softies geworde hoor! We zijn toch nie anders gewent? De competietsie is weer begonne, dus we slope toch ook weer elke zondag de treine naar de uitwedstrijde? En as we erbij kenne kome schoppe we fijn zo'n spelersbus in mekaar. En met de kerst gaan er natuurluk weer kogelbriefe enzo naar de trainers die nie goed presteere... Dat is heel normaal toch tegewoordeg? Een beetje dreige is wel lachuh vinnik persoonluk. Daar moete we nie zo moeiluk over doen. Straks gane ze ons van de F-sait ook nog terroriste noeme. Kejje nagaan hoe ze doorslaan die gaste...”
En die ouwe boer, die van de brink, die moet héél errug gaan oppasse nou...
Update: ter illustratie een bericht bij nu.nl (via WZH)
Donderdag 02 Oktober 2003 in categorie Lijf en ledematen, Media
Ik ben blij dat ik niet meer rook, zeg! Allereerst wordt het onbetaalbaar en bovendien worden de restricties steeds strenger. De aanduiding 'light' en 'mild' mogen straks niet meer, omdat ze een onterecht gevoel van 'minder schadelijk' zouden opwekken. Vanaf begin volgend jaar mag er uit een sigaret niet meer dan 10 miligram teer en 1 miligram nicotine vrijkomen.
Als roker van zware sigaretten of shag mag je dan wel een heel pakje tegelijk in de bek proppen om een beetje aan je gerief te komen en de nicotinespiegel op peil te houden. Zo'n aanpak gaat natuurlijk kapitalen kosten. Waarschijnlijk is het straks voordeliger om gemalen nicotinepleisters door de shag te mengen. Er gaan ook al stemmen op om tussen het gras in de weilanden hier en daar tabaksplanten neer te zetten, opdat straks de gedroogde koeienvlaai een fijne, pittige en alleszins rookbare melange oplevert.
Lees verder...
Woensdag 01 Oktober 2003 in categorie Opinie
Gisteravond werd minstens tachtig procent van het 8-uur journaal besteed aan de alliantie van de KLM met Air France. Kennelijk had dit nieuwsfeit er emotioneel diep ingehakt bij de journaalredactie. Er was volop bezorgdheid of de KLM binnen de nieuwe constructie wel haar 'eigen identiteit' zou kunnen behouden, want de 'alliantie' is feitelijk een overname. Wat wij niet aan sentimenteel gejammer met bijbehorende kretologie hebben moeten aanhoren: onze nationale trots, het oranjegevoel, de vliegende hollander, hoe lang de zwaan nog door zal vliegen en zelfs of de koningin nog wel zou toestaan dat het kroontje in het logo bleef.
Ik zou zeggen: wen er maar vast aan, in het kader van de marktwerking wordt heel Nederland straks overgenomen.
Nederland op Ebay. Zou wel een stunt zijn.
Woensdag 01 Oktober 2003 in categorie Incrowd: over webloggen
Soms zit je een beetje suffig in je stoel en denk je: het wordt weer eens tijd voor een beetje baldadigheid, een snuifje opschudding, een tikkeltje provocatie, een rondje rellen. Ik heb zin mij weer eens lekker gehaat te maken. Het is altijd weer een verrassing wie zich aangesproken voelt, op wiens tenen dan wel edele delen men trapt of wie zich belachelijk maakt door de tot mislukken gedoemde tegenaanval te kiezen.
Daarom vandaag een paar stellingen.
1. Als weblog begin je pas mee te tellen wanneer je de archieven per maand i.p.v. per week weergeeft.
2. Weblogs die het nieuws overschrijven maar er niet óver schrijven, zouden eens een eigen mening moeten overwegen.
3. Als Story en Privé journalistiek is, dan is een weblog dat zéker!
4. Als schoolkrant maakt
about:blank nog wel een kans.
Na een dag of wat is zo'n bui dan wel weer over, maar ondertussen: leef u uit!
Zondag 28 September 2003 in categorie Klein Proza
Wanneer je als schrijver geen tuinschuurtje hebt tel je niet mee, had ik bedacht. Was vroeger een koude tochtige zolder de geëigende plek voor het creatieve lijden, tegenwoordig komt literatuur uit de schuur. En dus had ik mij alvast bij de bouwmarkt een dergelijk optrekje verschaft. De juiste condities waren geschapen, nu mijn meesterwerk nog. Ik staarde wat onwennig door de openstaande deur naar buiten, waar een droefgeestig neerdruilende regen de tuin met plassen vulde. Ik dorstte naar roem en erkenning, maar ik voelde mij nog niet helemaal zeker van mijn zaak. Ik stak eerst maar eens een sigaretje op. Zo kon ik beter peinzen en mijmeren.
Een dag eerder was ik nog naar de grootste boekwinkel in de stad geweest. Op het moment dat ik op de ingang toeliep, projecteerde mijn fantasie achter de etalageruit al direct een prominente poster met mijn portret. En daaronder natuurlijk mijn naam en de datum waarop ik alhier mijn boek zou signeren. Tja, welke datum zou ik eens kiezen? Hoe lang duurt dat eigenlijk, het schrijven van een beetje behoorlijk boek? Voor een levenswerk kon ik beter wat ruim calculeren en ik gunde mijzelf in gedachten twee jaar. Inclusief een incidenteel writers block moest dat te doen zijn.
Nog half achterom kijkend naar de denkbeeldige poster was ik de boekentempel binnengegaan. De lucht was er duidelijk zwaarder door al dat literair gehalte en in dit milieu leek mij het ademen ineens een stuk moeizamer. Ik bezag de honderdduizend boeken en betwijfelde of het eigenlijk wel nut had daar tussen te gaan staan. Had ik daaraan nog iets toe te voegen?
Vanaf mijn duim en wijsvinger schoot ik het restant van mijn opgerookte sigaret in de richting van de uitgebloeide dahlia's. De peuk werd gevangen in een spinnenweb, temidden van de daarin uitrustende regendruppels. Na een kort oponthoud zag ik ze weer verder richting aarde vallen, maar de uitgebluste rookwaar bleef hangen. Te licht bevonden om de reis voort te zetten zeker.
Had ik wel de juiste bagage voor het schrijverschap? Behalve vaardig met de pen moest je immers ook een beetje excentriek zijn en de juiste mensen kennen. In mijn jonge jaren had ik een kroegmaat die nu uitgever was. Maar die had ik in een dronken bui eens dusdanig op de bek gemept dat die nu wel niet genegen zou zijn mij uit te geven.
Was ik eigenlijk wel in staat tot het schrijven van een boek? Een klamme vlaag faalangst waaide de schuur binnen en trof mij vol in het gelaat. Waarschijnlijk was ik niet anders dan al die andere ambitieuze amateurs bij wie de veel te complexe zinnen van links naar rechts in eindeloze slalom over de bladspiegel stuntelden. Nee, dit werd waarschijnlijk helemaal niks.
Aangezien de moed mij in de schoenen dreigde te zinken, stapte ik maar haastig over in mijn klompen en vluchtte klossend de schuur uit. Ietwat mistroostig heb ik tussen de bloemperken nog een uurtje in de regen staan schoffelen om het onkruid van de illusie eens duchtig onder de grond te werken.
En ach, zo'n schuurtje is nooit weg tenslotte...
verschenen in nieuwsbrief nr 124 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 01
Zondag 28 September 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
U moet daar voor de aardigheid eens op gaan letten, dat voortdurend gevinger van politici. Het werkt aldus: de politicus in kwestie zit aan een tafel of staat achter het spreekgestoelte. Hij spreidt de vingers van beide handen en plaatst ze precies met de vingertoppen tegen elkaar. Tijdens het betoog onderstreept hij woorden die nadruk behoeven manueel door de vingertoppen behoedzaam tegen elkaar te tikken.
Het zijn voornamelijk mannelijke politici die dit doen, al heb ik de voormalig ministers Jorritsma en Netelenbos er óók wel op betrapt. Maar goed beschouwd waren dat ook eigenlijk politieke transseksuelen, als ik zo vrij mag zijn.
Lees verder...
