Archief: artikelen van
Donderdag 15 Mei 2008 in categorie Persoonlijke notities, Israël en het Midden-Oosten
Mijn tweede avontuur met een paard speelde zich af in het Druzische dorp Yanukh, in westelijk Galilea. Ik zat met mijn vriend Hussein in het laatste avondlicht op zijn veranda. De atmosfeer werd iets killer en vochtiger, de planten en struiken begonnen nadrukkelijker hun zoete en kruidige geuren af te geven. Tegen de hellingen van de heuvels om ons heen ontstaken steeds meer kleine lichtjes van straten en huizen. De zon in het westen, waar je nog net een streep van de zee kon zien, schilderde z'n laatste oranje-rode kleuren langs de nevels aan de horizon. Tussen alles door hing de stilte.
We dronken na'ana-thee en onder het excuus dat het hielp tegen de muggen, rookten we sigaretten. Zoals bij elk bezoek vroeg Hussein mij een sigaret voor hem te rollen van mijn zware Van Nelle. Ik draaide de tabak in het vloeitje, vroeg hem zijn tong uit te steken en haalde de gomrand erlangs. Hij grijnsde samenzweerderig, alsof we stiekem wiet gingen roken.
Lees verder...
Woensdag 14 Mei 2008 in categorie Persoonlijke notities
De afgelopen week zat ik voor de derde keer in mijn leven op een paard. Paarden en ik, we zijn geen vijanden, maar liefde op het eerste gezicht is het ook niet. De twee eerdere gelegenheden waren in mijn beleving geen succes.
Mijn 'maiden trip' was lang geleden in een manege in het Amsterdamse Bos. Mijn toenmalige vriendin leek het zo gezellig om een gezamenlijke hobby te hebben. Zij zag ons al samen galopperen langs vloedlijn en bosrand. Haar blonde haren zouden wapperen in de wind en zij zou opgetogen achterom kijken met een uitdagende blik van 'pak me dan'. De hele scène liefst in slow-motion met romantische violen eronder, vermoed ik.
Lees verder...
Woensdag 14 Mei 2008 in categorie Op reis
De afgelopen week zat ik voor de derde keer in mijn leven op een paard. Paarden en ik, we zijn geen vijanden, maar liefde op het eerste gezicht is het ook niet. De twee eerdere gelegenheden waren in mijn beleving geen succes.
Mijn
'maiden trip' was lang geleden in een manege in het Amsterdamse Bos. Mijn toenmalige vriendin leek het zo gezellig om een gezamenlijke hobby te hebben. Zij zag ons al samen galopperen langs vloedlijn en bosrand. Haar blonde haren zouden wapperen in de wind en zij zou opgetogen achterom kijken met een uitdagende blik van 'pak me dan'. De hele scène liefst in slow-motion met romantische violen eronder, vermoed ik.
Maar om uiteindelijk deze gelukzalige staat te bereiken, deze hitsige achtervolgingen te kunnen verwerkelijken, moesten wij eerst op les. Anders zag ik mijzelf al smadelijk aan één voet in de stijgbeugel voortgesleurd worden over een zandpad met bonkige boomwortels. Per slot van rekening is al het ongerief dat ze in Westerns laten zien in principe met elk paard mogelijk.
Eerst maar eens een proefles. Die vond plaats in een rechthoekige zandbak vol paardendrollen. Wij waren niet de enige cursisten, wij werden gemengd met tientallen andere al min of meer ervaren ruiters. Ik kreeg natuurlijk weer het allergrootste en allerhoogste paard. Het keurde mij geen blik waardig, hoewel ik het met een beleefd en respectvol 'goedemorgen' begroette.
Lees verder...
Zaterdag 10 Mei 2008 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Zoals bij ons worst- en bierfabrikanten ons voorzien van toeters en petjes tijdens voetbalkampioenschappen, zo had hier de grootste bank bij iedereen een nationale vlag door de brievenbus gepropt. Aan het balkonhek hangt nu de blauw-witte vlag met de davidsster. Maar hij wil niet buitengaats blijven hangen, de wind klapt hem telkens over de reling naar binnen. Alsof hogere machten duidelijk willen maken: Israël prima, maar wél binnen de oorspronkelijke grenzen. Dit signaal wordt echter in dit land doorgaans niet opgepikt. Het patriottisme wappert overvloedig van alle gebouwen en ontelbaar veel auto's. Trots op Israël. Rita Verdonk zou kwijlen van jaloezie.
De viering van de Onafhankelijkheidsdag, het zestigjarig bestaan van Israël, begon woensdagavond om acht uur en duurde de hele volgende dag. De enige die er niet van kon genieten was premier Olmert, want hij is verwikkeld in een corruptieschandaal. De media kunnen er geen genoeg van krijgen. Avonden lang is het scherm gevuld met deskundigen die speculeren over zijn schuld. Ondertussen zit de rest van het land massaal te barbecueën.
Het is druk in Nahariya woensdagavond. De hoofdstraat, Sderot Ga'aton, is de Kalverstraat op Koninginnedag. Kinderen draven rond met knipperende veelkleurige led-lampjes, eten suikerspinnen en besproeien elkaar met een soort kerstsneeuw uit grote spuitbussen. De toegangen tot de straat zijn afgezet met hekken. Iedereen die er langs wil wordt gecontroleerd op eventueel Palestijns vuurwerk. Het feestje moet tenslotte niet te heftig worden. Af en toe passeren enkele zwaarbewapende soldaten, maar zij vallen weg in het feestgedruis.
Lees verder...
Woensdag 07 Mei 2008 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Dodenherdenking. In Israël worden de twee minuten 'stilte' gevuld met het geluid van loeiende sirenes. Vanmorgen was dus iedereen stil, behalve die sirenes.
Alle bezigheden stoppen, je gaat staan, slaat de ogen respectvol neer en gedenkt.
Vanavond en morgen viert Israël zijn 60-jarig bestaan. Het is onafhankelijkheidsdag. Zestig jaar afhankelijk van oorlog om onafhankelijk te kunnen blijven. Eigenlijk valt er dus weinig te vieren.
Niettemin vlaggen op alle gebouwen en auto's. De grootste bank van het land heeft gratis vlaggen uitgedeeld.
Ik dacht terug aan de Nederlandse dodenherdenking van een paar dagen geleden. De lantaarns gingen aan om de twee minuten stilte te markeren. Een bus reed gewoon door, een paar allochtone meisjes op een speelveld voetbalden onwetend verder.
De Israëlische manier van dodenherdenking is misschien wel beter. Het macabere geluid van loeiende sirenes dwingt twee minuten aandacht af. Niemand kan zich er met goed fatsoen aan onttrekken.
Maandag 05 Mei 2008 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Het is de slappe tijd. Een meivakantie met mooi weer is funest voor de weblogs. Iedereen zit liever achter een drankje op het terras dan achter z'n computer. Logisch natuurlijk. Het buitenleven trekt. Ik geef de mensen geen ongelijk, sterker nog, ik doe er zelf aan mee.
Ik ben net terug van mijn buitenverblijf in Friesland. Heerlijk gerommeld in de tuin. De zon scheen. De wind waaide maar een beetje. Het rook naar voorjaar.
De grutto's vlogen roepend over. En ook een zwaluw. Eén zwaluw maakt nog geen zomer, temperde ik mijn eigen enthousiasme. Maar al spoedig volgden er meer. Dat zat dus wel goed.
Een spreeuw had een nestplaats gevonden onder de rode dakpannen van een schuur en was zo te zien al druk bezig met inrichten. Drie mussen fladderden vechtend en kwetterend tussen de takken van de appelboom.
Geen slappe tijd voor de vogels.
Morgen reis ik af naar het Midden-Oosten. Dat wordt dus weer twee weken lang lauwe kip en ondefinieerbare salades met ontelbaar veel olijven eten. Daar zijn mijn ingewanden nooit zo weg van. Slappe tijd met slappe hap.
Ik hoop dat die slapjanus van een buurman nog steeds zijn draadloze internetverbinding onbeveiligd open heeft staan. Dan kan ik af en toe een stukje plaatsen. En anders duurt de slappe tijd hier nog eventjes voort.
Vrijdag 02 Mei 2008 in categorie Kort en Tussendoor
Ik stond vandaag weer op het verkeerde been door een krantenkop:
'Utrecht pakt werftrappen aan.'
Ik had nog nooit gehoord van deze Utrechtse folklore, het werftrappen. Het zou wel weer gaan om een ludieke activiteit met een gewelddadige inslag, zoals het kattenmeppen of het ganzenslaan. Anders hoefde het niet aangepakt te worden.
Natuurlijk had ik kunnen weten dat het hier om de gammele trappen langs de Utrechtse grachten ging, waar destijds iemand met noodlottig gevolg doorheen zakte. Maar het was me even ontschoten. Dat krijg je als het gemeentebestuur zo traag in actie komt. Nog een geluk dat er sindsdien niet méér trappen zijn ingestort.
