Vorige week ging Michael Jackson plotseling dood. Het meest teleurstellende daaraan was nog, dat een medium als Twitter het daarbij behoorlijk liet afweten. Ik moest het nieuws nota bene vernemen via de reguliere media.
Ja, achteraf zal er wel een hoop over getwitterd zijn natuurlijk, maar daar hebben we niets aan. Dat is nakaarten. Nee, Twitter is inmiddels dusdanig opgehemeld, dat ik als gebruiker mag verwachten nog dezelfde minuut te worden ingelicht. Liefst nog van te voren! Anders kunnen we net zo goed weer ansichtkaarten naar elkaar gaan sturen.
Kijk, er waren op het fatale moment andere mensen bij Michael, want ze hebben geprobeerd hem te reanimeren. Er is ook met 911 gebeld, de opname daarvan zwerft al op internet. Eén van de aanwezigen had dus óók best even kunnen twitteren wat er aan de hand was.
Voorheen klopte Twitter zich op de borst dat het als eerste een vliegtuig in de Hudson zag plonsen. En het neerstorten van vlucht 1951 van Turkish Airlines werd direct vanuit de kijkersfile van foto's voorzien. Maar bij het hartfalen van de King of Pop was Twitter de grote afwezige! Zelfs de sappige details over zijn overmatige medicijngebruik moest ik uit de Telegraaf vernemen.
Een tijdje geleden had ik zo'n dag dat ik mij moeilijk voelde. Anders kan ik het niet omschrijven. U kent dat wel, je wordt al laat wakker, kunt je bed niet uitkomen en de motivatie om de dingen van de dag aan te pakken ontbreekt geheel. Gelukkig had ik op dat moment geen dringende verplichtingen, behalve douchen en tandenpoetsen. Maar zelfs dat viel me zwaar.
's Avonds hing ik nog steeds lusteloos op de bank. Ineens betrapte ik mezelf erop dat ik geboeid naar Dancing with the Stars zat te kijken. Dat overkomt me op normale dagen nooit! Ik bleef het programma helemaal volgen. Niet vanwege de 'stars', maar vanwege de lekkere dansleraressen.
Voor de mooie culturele website Eeuwig Weekend maakte ik een audiocolumn (vreselijk woord eigenlijk) over Valentijnsdag. U kunt hem ook hier beluisteren uiteraard.
De afgelopen maand werd ik via Twitter onverhoeds overvallen door de nieuwe rage van het Poken.
Het is blijkbaar zowel een werkwoord als een zelfstandig naamwoord.
De poken, één poken, twee pokens.
Ik poken, jij pokent, wij hebben gepokend.
Dat wordt een doorslaand succes, want ik ben nu de draad al kwijt.
De Poken is een digitaal visitekaartje in de vorm van een sleutelhanger. Je kunt je sociale gegevens erin opslaan.
Vervolgens is de bedoeling dat je een onbekende ontmoet die ook zo'n ding heeft. Niet je moeder dus, want die weet alles al van je.
Je houdt de Pokens dan tegen elkaar om gegevens uit te wisselen.
Lekker knus poken met een wildvreemde.
Heel digitaal klef eigenlijk.
Maar laat ik een positieve insteek kiezen.
Leuk idee, dat swaffelen met sleutelhangers!Lekker potje pokenLees verder...
Ik ben nog steeds wat ziekjes en zielig. Daarom doe ik er volgens mij verstandig aan vandaag te verwijzen naar stukjes die recent elders verschenen. Daar heb ik tenslotte ook m'n best op gedaan en het zou zonde zijn als u die mist.
Hier zijn ze:
Het weblog Verbal Jam bestaat sinds 10 oktober 2001.
De naam van het blog refereert aan een verbale jam-sessie.
Er staan inmiddels duizenden artikelen, foto's, video's en audio-producties in. Bij elkaar zóveel vertier, dat het een wonder mag heten dat er nog geen vermakelijkheidsbelasting over wordt geheven.
Vorige week ging Michael Jackson plotseling dood. Het meest teleurstellende daaraan was nog, dat een medium als Twitter het daarbij behoorlijk liet afweten. Ik moest het nieuws nota bene vernemen via de reguliere media.
Een tijdje geleden had ik zo'n dag dat ik mij moeilijk voelde. Anders kan ik het niet omschrijven. 
Audiocolumn voor de culturele website 
