Archief: artikelen van
Vrijdag 09 Mei 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
De
Website DNA generator van
Edwinek is een steeds groter succes. Op talloze sites zie je Website DNA opduiken. Wat heb je aan dit absoluut mooi gemaakte handigheidje? Niets. Het is alleen ludiek en aardig om op je site te zetten. En sommige kunnen wel wat extra fleur gebruiken, nietwaar? Hier dus óók maar even:
<%image(dna vj.jpg|200|37|DNA Verbal Jam)%>
Jammer, gezien de lichte kleurenblindheid die
in het vorige stuk al aan de orde kwam ben ik tóch genoodzaakt mijn toevlucht te nemen tot een leesbaarder alternatief:
<%image(barcode verbal jam 2.jpg|200|37|Barcode Verbal Jam)%>
Een gewone barcode inderdaad. U kunt hem ondermeer
hier genereren.
De andere stukken op Verbal Jam zijn uiteindelijk het makkelijkst te ontcijferen!
Vrijdag 09 Mei 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
(Oftewel: de geneugten van het thuisschilderen)
Pakweg een half jaar geleden hoorde ik dat het Rijksmuseum een hele tijd dicht zou gaan. Dus ik nam mijn maatregelen en sloeg alvast schildermaterialen in. Want wanneer het Rijk verzuimt de burger vijf jaar lang te voorzien van de aanbevolen dosis schilderkunst, word ik teruggeworpen op mijzelf.
Toen kwam plotsklaps de onheilstijding dat er asbest in het gebouw was aangetroffen, waardoor het Rijksmuseum onmiddellijk werd gesloten. Saillant detail: doorgaans betrouwbare bronnen meldden mij bovendien dat vele oudhollandse meesters lood- en cadmiumhoudende materialen bevatten, maar dat hebben ze stilgehouden. De cultuurschok was zó al groot genoeg. Maar goed, in elk geval maakte deze jongste ontwikkeling het acuut dat ik daadwerkelijk zélf de kwast ter hand nam.
Dit viel nog geenszins mee. Mijn ambitieniveau bleek bij nader inzien te hoog. Ik had het plan opgevat om op de blinde muur waarvoor normaal de piano staat de Nachtwacht na te schilderen. Het rammelend klavier zette ik zolang wel in de keuken, dan kon ik spelenderwijs de afwas doen. Het pianokrukje kon ik gebruiken om bewonderend voor mijn eigen Nachtwacht te gaan zitten. Tevens leek mij het idee aanlokkelijk om allerlei liederlijkheden onder het oog van Frans Banninck Cocq uit te halen die in het museum helemaal niet mogen.
Echter, nog vóór ik een kwast in de verfpot had geplant, realiseerde ik mij dat ik enigszins kleurenblind was, qua tekenvaardigheid het niveau van de zogeheten 'koppoter' ternauwernood was ontgroeid en bovendien feitelijk een pesthekel had aan schilderen. Creatief als ik ben schakelde ik soepel over op plan B en schreef in grote stakerige letters op het behang:
DE NACHTWACHT
Tja, komt op hetzelfde neer toch? Mijn vriendin kon deze van culturele armoede getuigende flauwiteit niet waarderen en sleurde mij resoluut mee naar de dichtstbijzijnde Deco Home. Daar hebben wij urenlang staan bekvechten over de juiste kleurstelling voor ons interieur. Zoals gezegd, ik ben lichtelijk kleurenblind, dus alles wat zij voorstelde zag ik duidelijk anders. Gelukkig ontdekte ik vlak voor sluitingstijd dat de kleuren niet alleen kleuren hadden, maar ook
namen. Dat schoot beter op! Kleuraanduidingen als 'gerst', 'streelzacht', 'verfijnd', 'stilte', 'rijp' en vooral 'ronding', dáár kon ik wel wat mee! Toen de muurverf ook nog 'latex' bleek te heten was ik niet meer te houden en sloeg direct een fikse voorraad in.
Dát heb ik geweten! De afgelopen twee weken heb ik mij met vrijwel niets anders beziggehouden dan stompzinnig een rollertje op en neer bewegen. Wat een ellende! Verf gaat altijd zitten waar je het niet wilt hebben. Het is niet alleen Deco Home, maar onbedoeld ook Deco Body. Ik ben bijkans verslaafd geraakt aan terpentine snuiven. Ik vind het helemaal niks, dat schilderen. Niet voor je 'home' en niet voor de kunst. Ik begrijp die mensen niet die dat ook nog eens voor hun lol gaan zitten doen. Ik schrijf liever. Ja, maar een plaatje zegt meer dan duizend woorden, werpt men mij dan tegen. O,
is dat zo? Ik zou zeggen: schildert u dit stukkie dan maar eens na!
Afijn, genoeg geklaagd en gejammerd: het wc-raampje is nu tenminste bijna af...
Volgende keer organiseer ik gewoon een paintball party bij mij thuis.
Vrijdag 09 Mei 2003 in categorie Satire
(Oftewel: de geneugten van het thuisschilderen)
Pakweg een half jaar geleden hoorde ik dat het Rijksmuseum een hele tijd dicht zou gaan. Dus ik nam mijn maatregelen en sloeg alvast schildermaterialen in. Want wanneer het Rijk verzuimt de burger vijf jaar lang te voorzien van de aanbevolen dosis schilderkunst, word ik teruggeworpen op mijzelf.
Toen kwam plotsklaps de onheilstijding dat er asbest in het gebouw was aangetroffen, waardoor het Rijksmuseum onmiddellijk werd gesloten. Saillant detail: doorgaans betrouwbare bronnen meldden mij bovendien dat vele oudhollandse meesters lood- en cadmiumhoudende materialen bevatten, maar dat hebben ze stilgehouden. De cultuurschok was zó al groot genoeg. Maar goed, in elk geval maakte deze jongste ontwikkeling het acuut dat ik daadwerkelijk zélf de kwast ter hand nam.
Dit viel nog geenszins mee. Mijn ambitieniveau bleek bij nader inzien te hoog. Ik had het plan opgevat om op de blinde muur waarvoor normaal de piano staat de Nachtwacht na te schilderen. Het rammelend klavier zette ik zolang wel in de keuken, dan kon ik spelenderwijs de afwas doen. Het pianokrukje kon ik gebruiken om bewonderend voor mijn eigen Nachtwacht te gaan zitten. Tevens leek mij het idee aanlokkelijk om allerlei liederlijkheden onder het oog van Frans Banninck Cocq uit te halen die in het museum helemaal niet mogen.
Echter, nog vóór ik een kwast in de verfpot had geplant, realiseerde ik mij dat ik enigszins kleurenblind was, qua tekenvaardigheid het niveau van de zogeheten 'koppoter' ternauwernood was ontgroeid en bovendien feitelijk een pesthekel had aan schilderen. Creatief als ik ben schakelde ik soepel over op plan B en schreef in grote stakerige letters op het behang:
DE NACHTWACHT
Tja, komt op hetzelfde neer toch? Mijn vriendin kon deze van culturele armoede getuigende flauwiteit niet waarderen en sleurde mij resoluut mee naar de dichtstbijzijnde Deco Home. Daar hebben wij urenlang staan bekvechten over de juiste kleurstelling voor ons interieur. Zoals gezegd, ik ben lichtelijk kleurenblind, dus alles wat zij voorstelde zag ik duidelijk anders. Gelukkig ontdekte ik vlak voor sluitingstijd dat de kleuren niet alleen kleuren hadden, maar ook
namen. Dat schoot beter op! Kleuraanduidingen als 'gerst', 'streelzacht', 'verfijnd', 'stilte', 'rijp' en vooral 'ronding', dáár kon ik wel wat mee! Toen de muurverf ook nog 'latex' bleek te heten was ik niet meer te houden en sloeg direct een fikse voorraad in.
Dát heb ik geweten! De afgelopen twee weken heb ik mij met vrijwel niets anders beziggehouden dan stompzinnig een rollertje op en neer bewegen. Wat een ellende! Verf gaat altijd zitten waar je het niet wilt hebben. Het is niet alleen Deco Home, maar onbedoeld ook Deco Body. Ik ben bijkans verslaafd geraakt aan terpentine snuiven. Ik vind het helemaal niks, dat schilderen. Niet voor je 'home' en niet voor de kunst. Ik begrijp die mensen niet die dat ook nog eens voor hun lol gaan zitten doen. Ik schrijf liever. Ja, maar een plaatje zegt meer dan duizend woorden, werpt men mij dan tegen. O,
is dat zo? Ik zou zeggen: schildert u dit stukkie dan maar eens na!
Afijn, genoeg geklaagd en gejammerd: het wc-raampje is nu tenminste bijna af...
Volgende keer organiseer ik gewoon een paintball party bij mij thuis.
Woensdag 07 Mei 2003 in categorie Media
Wat zie ik nu??? Koekjesfabrikant LU biedt Pim kans op een gratis 'living'! Slechts drie streepjescodes sparen en hij is weer in het land der levenden, maakt mijn zieke geest hieruit op!
Dat hebben die koekenbakkers dan slim aangepakt! De Pim-fans bestormen massaal de winkels en proppen zich vol met Pim's. Kassa!
De actieperiode is slechts van 1 mei 2003 tot 31 juli 2003, dus dat wordt even flink doorhappen. Waarschijnlijk is hij dan wél net op tijd voor de volgende verkiezingen.
Hoewel... Doe mij maar een gevulde koek!
Woensdag 07 Mei 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Regelmatig luister ik naar
BBC Worldservice, want die hebben een interessanter nachtprogramma dan het
telefonisch geraaskal dat in de stille uren de Nederlandse praatzender nogal eens teistert.
Enkele dagen geleden hoorde ik een verbazende aflevering uit hun serie
'Water walks'. Deze serie doet verslag van de vele problemen rondom het gebrek aan schoon drinkwater in de wereld en de projecten die worden uitgevoerd om deze situatie te verbeteren. Deze week kwam
Bangladesh aan de orde.
In Bangladesh hebben ze, zoals u weet, water in overvloed, dikwijls meer dan hun lief is. Maar het oppervlaktewater is zwaar vervuild en het drinken ervan staat garant voor bacteriële infecties. Daarom zijn er door het hele land tienduizenden waterputten geslagen, met de bedoeling dat mensen in de dorpen schoon grondwater konden oppompen. Op zeker moment begon echter op te vallen dat in ziekenhuizen steeds grotere aantallen mensen met verschijnselen van zware arsenicumvergiftiging werden binnengebracht.
Wat blijkt? Er zitten arsenicumhoudende lagen in de bodem, waardoor het grondwater een hoge dosis arsenicum bevat. Arsenicum is een zwaar vergif. Zo'n tachtig miljoen mensen in Bangladesh worden op die manier vergiftigd zonder dat ze het in de gaten hebben. Inderhaast heeft men een testprogramma uitgevoerd om vast te stellen welke bronnen veilig zijn en welke niet. Een groene lik verf op de buis van de waterput betekent veilig, een rode onveilig.
Maar ondertussen heeft men zo snel geen alternatief. Krampachtig werkt men aan oplossingen, zoals een arsenicumfilter en het installeren van regenwaterreservoirs. Deze alternatieven kosten echter geld, en geld als water heeft men in Bangladesh niet.
Op één of andere manier heb ik bij Bangladesh het gevoel dat het dat land ook
altijd tegenzit! Het wordt bijna gênant om hier in Nederland zingend onder de douche te gaan staan.
[Meer informatie over 'Water walks'
hier].
Dinsdag 06 Mei 2003 in categorie Verhelderende Gesprekken
Op de redactievergadering...
"Besteden we er wél of géén aandacht aan?"
"Géén!! Al dat idiote gedoe! Gewoon doodzwijgen die man!"
"Is dat niet een ietwat ongelukkige woordkeus in dit verband? Om niet te zeggen: onfortuinlijk?"
"Nu doe je het zélf!"
"Hoe dan ook, we kunnen niet doen of er niks gebeurd is..."
"Ik zou niet weten waarom niet! Dat doet de politiek toch ook? Alles is weer bij het oude..."
"Hoe zou Volkert deze dag eigenlijk beleven?"
"Tja, wat doet men zoal in de bajes? Een beetje de tijd doden?"
"Nou zeg je wéér zoiets raars! Een beetje de tijd doden!"
"Tjesus-nog-an-toe, Ik kan ook niks meer zeggen! Wat denk je dán dat ie doet? Een borreltje nemen op de goeie afloop? Lekker zitten pimpelen in z'n cel?"
"Wees nou eens een keertje serieus! Er is een jaar geleden wél een politicus vermoord, ja?"
"Vind ik nog geen reden om mee te doen met die belachelijke herdenkingshysterie! Alles tot je dienst, maar dát verdom ik!"
"Hij wist wél de gevoelens van veel mensen te vertolken! Hij heeft een heleboel taboes bespreekbaar gemaakt!"
"Ja, ga
jij hem ook nog eens een keer de hemel in prijzen!"
"Ik geef het op met jou, weet je dat? Jij doet het er gewoon om!"
"Ok, ik hou m'n mond wel weer. Ik zwijg verder als het graf."
"Goed idee! Dat zou hij zeker zo gewild hebben!"
"Trouwens, hoe zouden die hondjes het maken? Kunnen we dáár geen stukkie over doen?"
Zondag 04 Mei 2003 in categorie Vertellingen
In de schaduw van een appelboom, in de verder zonovergoten tuin, zat de componist met een noteblock. In het geval van een componist is dat hetzelfde als een writer's block. Hij voelde de drang om een prachtige melodie te schrijven, maar er kwam niets.
In de schaduw van de appelboom, maar dan iets hoger, op een tak, zat een vogel. Hij genoot van de zonovergoten tuin en voelde de drang zijn vreugde uit te jubelen. En ja hoor, daar kwam het! Spontaan als vogels zijn, strooide hij zijn lied uit over het gazon, de struiken, de bloeiende bloemen en de gekwelde componist. Niet zomaar een deuntje, maar een opmerkelijk lange melodie. Meer een soort 'jingle'.
De componist sprong op van vreugde, de vogel vloog op van schrik. De één dacht "hier kan ik wat mee!" en haastte zich naarbinnen om een noteblock te halen. In dit geval een noteblock als een notitieblok.
De ander dacht "onrustig publiek hier, ik ga wel bij de buren in de boom!". De buren hebben immers ook een appelboom en een zonovergoten tuin.
De componist noteerde het melodietje en verzon er nog wat bij. Helaas, geen muziekuitgever die er wat mee wilde, want het had geen 'hitpotentie' of zoiets.
Geen wonder dat ik altijd een noteblock heb, dacht de componist, hier gaat ook weinig positieve bekrachtiging van uit. Hij was het zat om almaar afgewezen te worden. Hij wilde via zijn werk onsterfelijk worden, alleen: dit schoot niet op.
De componist heeft er iets op gevonden. In weer en wind zit hij nu in zijn tuin met zijn blokfluit en speelt het melodietje uit den treure. Hij hoopt vurig dat de vogel het ten lange leste oppikt. Geen onzinnige gedachte, het begin kent het beestje immers al.
Tijdens het spelen droomt de componist van zwermen vogels die de gehele melodie van generatie op generatie doorgeven, tot in de eeuwigheid. Zo krijgt hij eindelijk zijn zin en dartelt zijn lied onsterfelijk door elke tuin. Een lied, waar je de radio voor uitzet...
"Nóg een verhaaltje!" zegt het kind en gaapt.
"Ok, nog ééntje dan..."
"Een héél eng verhaaltje!"
"Goed, daar komt ie:
In een appel van de Schaduwboom zat een rupsje angstig te kijken naar de vogel die vlakbij op een tak zat. Want vogels willen altijd rupsjes opeten... O je slaapt al. Nou, komt die rups goed weg dit keer..."
Zo'n kind vraagt dus niet wat al die moeilijke woorden betekenen... Gek.
